'ના.'
‘ખોટું લાગ્યું ?'
‘કોના ઉપર ?’
‘મારે યે અંદર નથી જવું.’
'કેમ ?'
‘પેલો ભાસ્કર ! કેવું બોલી ગયો ?’
‘શું બોલી ગયો ? તમને કાંઈ કહ્યું ?’
‘મને કહે તો હું માથું ન ફોડી નાખું ? એ તો શોભનાની ખુશામત કરવામાં તારું ભૂંડું બોલતો હતો.’
‘એમ ?’
‘કહ્યું કે પરાશરના બરછટ હાથ શોભનાને લાગ્યા હશે ! જાણે બધી સુંવાળાશ એ બેમાં જ ભરી ન હોય !’
‘વાત ખરી છે. મારા હાથમાં આાંટણ પડ્યાં છે, અને મારી આંગળીઓ દીવાની જ્યોત જેવી tapering-અણિયાળી નથી.’
‘બંનેને રૂપનું કેવું અભિમાન છે; જાણું છું.’
‘અને એ અભિમાન વાસ્તવિક છે. ભાસ્કર જેવું રૂપ આખા થિયેટરમાં મેં ન જોયું, અને શોભના...સામે.... જોવું ગમે એમ છે, નહિ ?’
‘તું ચીડવને મને !’
ચિત્ર બંધ પડ્યું, અને સમાપ્તિદર્શક કોલાહલ શરૂ થઈ પ્રેક્ષકનાં ટોળાંએ બહાર આવવા માંડ્યું. ભાસ્કર, કુમાર અને ત્રણ સહિયરો પણ ધીમે ધીમે બહાર આવી ગયાં હતાં.
‘ક્યાં ગઈ હતી, રંભા ?' વિનીએ પોતાના “બૉબ્ડ” વાળને આછો કલામય ઝોલો આપી પૂછ્યું.
‘પરાશરની પાછળ, બીજે ક્યાં ?' તરિકાએ ધીમેથી કહ્યું અને સહુ હસી પડ્યાં.
‘ચાલો, હું જેને તેને ઘેર પહોંચાડી દઉં.' ભાસ્કરે કહ્યું.
‘હું અને ડૉક્ટર ચાલી નાખીશું.’ પરાશરે કહ્યું.
‘ડૉક્ટરને ત્યાં રહેવું છે ?’
‘ના; એ મારે ત્યાં આવે છે.’
'તારે ત્યાં ડૉકટર ? એમને ફાવશે ?'
