પૃષ્ઠ:Shobhana.pdf/૨૧૫

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.
અગ્નિશાંતિ :૨૦૭
 

અને તેણે એક અવાજ સાંભળ્યો :

‘મત મારો !’

બેત્રણ માણસોએ તેનો હાથ ઝાલ્યો, અને તેને બાજુની શેરીમાં ખેંચી લીધો.

‘ભાઈ ! આ બાજુની મસ્જિદમાં ચાલો, ત્યાં પેસી જઈએ.’ તેને ખેંચનાર એક યુવકે કહ્યું. એ કંઠ સહજ ઓળખીતો લાગ્યો પરંતુ પોતાને ભાઈ કહી બોલાવનાર એ મુસ્લિમ યુવકને તે ઓળખી શક્યો નહિ. અલબત્ત, અનેક મજદૂરો તેને 'ભાઈ', 'ભાઈજી', 'ભાઈજાન’ કહી સંબોધતા હતા.

‘મારે મસ્જિદમાં પણ નથી જવું અને મંદિરમાં પણ નથી જવું.’ પરાશરે જવાબ આપ્યો.

'કેમ ?'

‘એ બંને મારે મન પાપગ્રહ બની ગયાં છે.'

‘પણ મુસલમાનો તમને હિંદુ ધારીને મારી નાખશે.’

‘તો હું અહીં ઊભો ઊભો જ મરી જઈશ.’

‘મસ્જિદમાં ન જવું હોય તો મારી મોટરલૉરી આટલામાં જ છે, ચાલો.' કહી એ મુસ્લિમ યુવકે તેને ખેંચ્યો.

‘પણ મને તું શા માટે બચાવે છે ?’ કહી પરાશરે ખેંચનો સહજ સામનો કર્યો. યુવકે પરાશરને મચક ન આપી. બીજા બેત્રણ માણસોની સહાય વડે તે પરાશરને ખેંચી ગયો અને તેને મોટરલૉરીમાં બેસાડી દીધો, અને તેણે પોતે જ લૉરી ચલાવવા માંડી.

‘ક્યાં લઈ જાઉં ?' યુવકે પૂછ્યું.

‘જહાનમમાં.' પરાશરે જવાબ આપ્યો.

‘તમારું ઘર ક્યાં ?’

‘મારે ઘર છે જ નહિ.’

‘તો પછી મારે ઘેર ચાલો.'

‘મારે કોઈને ઘેર જવું નથી.’

‘એમ ચાલે ? આખા શહેરમાં તોફાન ફેલાઈ જશે. આપણે બે સાથે છીએ એટલે મને હિંદુઓ મારશે અને તમને મુસ્લિમો મારશે.’

‘હું હિંદુ પણ નથી અને હું મુસલમાન પણ નથી.’

‘પણ તે કાંઈ લોકો સમજશે ?'