૩
સીડી ઉપર શોભના છટાદાર ત્વરાથી ચડી ગઈ અને બારણું ખોલી ઓરડામાં દાખલ થઈ. દીવો બળતો હતો. એક આરામખુરશી ઉપર બેસી શોભનાના પિતા વર્તમાનપત્ર વાંચવા મથતા હતા; પરંતુ તેમની નજર વર્તમાનપત્રમાં ન હતી. વારંવાર બારણા તરફ તેઓ જોયા કરતા હતા. શોભનાને જોતાં બરાબર તેઓ બોલી ઊઠ્યા :
'આવી ગઈ બહેન ?'
'હા, આજે જરા મોડું થયું.'
'હરકત નહિ; વાદવિવાદ બહુ ચાલ્યો હશે.'
'ના ના, પણ સભા પૂરી થયા પછી હું એક મિત્રને ત્યાં ગઈ હતી.'
'પુરુષમિત્ર કે સ્ત્રીમિત્ર' એટલું પૂછવાની પિતાને ઇચ્છા તો થઈ આવી, પરંતુ આ સ્વાતંત્ર્યયુગમાં પુત્રપુત્રીની પણ બહુ પૂછપરછ સારી રીતભાતમાં લેખાતી નથી.
'બહેન ! જમવાનું તૈયાર છે. તું કપડાં બદલે એટલી વાર.' અંદર ઓરડામાંથી બહાર આવી શોભનાની માએ કહ્યું.
'તેં શા માટે રસોઈ કરી ? હું ન કરી નાખત ?' શોભના બોલી.
'થાકી-હારી તું આવે અને તારે માથે પાછી રસોઈ નાખવી ?' માતાએ કહ્યું. શોભનાએ માતા તરફ નજર કરી. શોભનાની માતા જયાગૌરી ગોરાં, સહજ સૂકાં અને જીવનથી થાકી ગયેલાં લાગતાં સન્નારી હતાં. દસબાર વર્ષ ઉપર કદાચ તેઓ રૂપાળાં પણ કહેવાતાં હોય.
'તું આરામ લે. હું હમણાં આવું.' - કહી શોભના અંદર ચાલી ગઈ.
ઘર કાંઈ ઘણું મોટું ન હતું. એક ઓરડામાં થતી વાતચીત બીજા ઓરડામાં સંભળાઈ જાય એવો પૂરો સંભવ હતો. ઘર ઉપર સામાન્ય સ્થિતિની છાપ પડેલી હતી. જયાગૌરીએ ચારે પાસ જોયું અને ધીમેથી, બીતે બીતે પણ સ્પષ્ટતાથી કહ્યું :
'મને તો એમ થાય છે કે આ છોકરીનું ભણવાનું બંધ કરાવીએ.'
'કેમ ?'
'તમે તો જોતા નથી, પણ જરા વિચાર કરો. આજ કેટલી મોડી આવી? ભણતર આજનાં છોકરાંને વંઠેલ બનાવી મૂકે છે.'
