‘સુરેન્દ્ર !’
‘કેમ ?’ સુરેન્દ્રે ચાલવા માંડ્યું હતું. અટકી પાછા ફરી તેણે પૂછ્યું.
‘મારી સાથે કારમાં ચાલ ને, જરા…’
‘હું જઈ શકીશ. મને ચાલવું જ ફાવે છે…’
‘મારે કામ છે.’
‘મારું કામ ? શું ?’
‘તને હું કારમાં કહું છું… ચાલ.’ જ્યોત્સ્ના બોલી અને સુરેન્દ્રને લઈ કાર તરફ ચાલી. બંને બેઠાં અને કાર ઝડપથી અદૃશ્ય થઈ ગઈ.
મધુકરે એ જોયું અને એની આંખમાં એની સાઈકલના દીવા સરખો ઝગઝગાટ અંગાર પ્રગટ્યો.
મધુકરની ઇચ્છા હોય કે ન હોય તોપણ શ્રીલતા મધુકરની ‘બાઈક’ ઉપર બેસી મધુકર સાથે જ ગઈ. હિંદમાં સાઈકલો બબ્બે માનવીના ભાર કેટલાંય વર્ષોથી ઝીલે છે !
સાઈકલ ઉપર બેઠેલી શ્રીલતાએ મધુકરને પૂછ્યું :
‘કેમ નિશ્વાસ નાખે છે, મધુકર !’
‘કાંઈ નહિ.’
‘આજ મારી કાર તને ન મળી, એથી ?’
‘ના ના; એવું કાંઈ જ નથી.’
‘જો મધુકર ! મેં આજથી નિશ્ચય કર્યો છે. પિતાજીને તો ખોટ આવવાથી કાર વેચી દેવી પડી, પરંતુ હવે હું કે તું કાર લાવીએ નહિ ત્યાં સુધી કારમાં બેસવું જ નહિ.’ શ્રીલતાએ કહ્યું.
‘નહિ રે નહિ ! એવા નિશ્ચયોમાં પડીશ નહિ.’ મધુકરે કહ્યું. અને રસ્તાના પ્રકાશમાં બંને અદૃશ્ય થયાં.