પૃષ્ઠ:Snehashristi.pdf/૨૯૦

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનું પ્રમાણિત થઈ ગયું છે.
૪૧
 
સ્નેહની અનોખી સૃષ્ટિ
 

નગર બહારના ભગ્ન શિવાલયમાં એક સાધુજન અને ભજનિક કુટુંબ સાથે સુરેન્દ્ર બેઠો હતો. બીજો પ્રહર વીતી ગયો હતો અને સાંજના પાંચેક વાગ્યા એટલે સુરેન્દ્ર ઊભા થઈ બહાર નજર કરી.

‘કેમ ભાઈ ! ઊભા થયા ?’ ભજનિક સ્ત્રીએ પૂછ્યું.

‘મારે એક મિત્રના લગ્નમાં જવું છે.’ સુરેન્દ્રે કહ્યું.

‘તે તમારા મિત્ર તો પૈસાવાળા હશે ને ?’ ભજનિકે કહ્યું.

‘હા, પરણનાર મિત્ર એક સ્ત્રી છે અને તે બહુ પૈસાદાર છે.’ સુરેન્દ્રે કહ્યું.

‘તો પછી તમને મોટર નહિ તો ગાડી નો મોકલે ?’ ભજનિક સ્ત્રીએ કહ્યું. સુરેન્દ્ર સાથે ગરીબ દુનિયાને અંગત પરિચય ઝડપથી થઈ જતો હતો.

‘પરણનાર યુવતીએ કંકોત્રીમાં જ મને લખ્યું છે કે મને લેવાને તો કાર જ આવશે... પરંતુ હજી કાર આવી નહિ અને સમય થવા આવ્યો છે...થઈ ગયો છે... એટલે મને લાગ્યું કે હું જ જઈને હાજરી આપું !’ સુરેન્દ્રે કહ્યું. અને તે જ ક્ષણે રસ્તા ઉપર એક મોટર કાર આવીને ભગ્ન મંદિર આગળ ઊભી રહી, જેણે સહુની નજર ખેંચી.

‘લો, ભાઈ ! તમારે માટે જ આ ગાડી આવી લાગે છે.’ ભજનિકે કહ્યું. અને એ કારમાંથી સાદો પોશાક પહેરેલી એક યુવતી બહાર નીકળી. સુરેન્દ્ર એક ક્ષણભર ચમક્યો હોય એમ સહુને લાગ્યું. મક્કમ પગલે અને હસતે મુખે મંદિરમાં પ્રવેશતી યુવતીને જાણે તેણે અણધારેલી આવેલી જોઈ હોય તેમ સુરેન્દ્રની ચમક ઉપરથી સહુને લાગ્યું અને એ યુવતી અંદર આવી સાધુને નમન કરી સુરેન્દ્ર સામે સહજ સ્મિત સહ ઊભી રહી, એટલે સુરેન્દ્રથી પુછાઈ ગયું :

‘જ્યોત્સ્ના ! તું ? તું કેવી રીતે આવી શકી ?’

‘કેમ, હું ન આવી શકું?’ હસીને જ્યોત્સ્નાએ સામે પૂછ્યું.

‘પણ તારું તો અત્યારે લગ્ન છે. હું આવવાને તૈયાર જ થતો હતો.