ઘેર જઈ તેણે માતાને શુભ સમાચાર આપ્યા કે તેની નિમણૂક સારી જગાએ, સારા પગારે થઈ ચૂકી છે, અને બે વર્ષમાં તે પોતાનાં માતાપિતાને મોટરકારમાં ફરવાની સગવડ જરૂર કરી આપશે. ભારતીય યૌવનની બે મોહિની : એક નટી અને બીજી મોટરકાર, રાહ જોઈ રહેલી ચિંતાતુર માતાને સ્વાભાવિક રીતે જ હર્ષ થયો. પિતા તો પોતાને કામે ચાલ્યા ગયા હતા. માતાએ સારા સમાચારના બદલા તરીકે પુત્રને મિષ્ટાન્ન ખવરાવ્યું અને પુત્રે જમીને આરામ લેતે લેતે અનેક સૃષ્ટિઓ રચી, તોડી અને ફરી રચી.
એને એક વસ્તુ ખૂંચી… બહુ જ ખૂંચી. સુરેન્દ્રની ભલામણે તેની નિમણૂક થઈ હતી એ ભાવ તેના હૃદયને બહુ વાગ્યો. એને કોઈનો ઉપકાર, ઉઠાવવામાં વાંધો નહોતો; નિમણૂક કરાવીને સુરેન્દ્ર પોતાની નાલાયકી સમજી એ બંગલામાંથી દૂર ગયો હોત તો અત્યારે તેને ઘેર જઈ મધુકર તેનો આભાર માનત. પરંતુ મધુકરને સેક્રેટરીમાં ઠેસવી દઈને એ પોતે જ્યોત્સ્નાનો અંગત શિક્ષક બની ગયો હતો ! એકની એક ધનિક પુત્રીનું સાંનિધ્ય સ્વાભાવિક રીતે જ સુરેન્દ્રને વધુ લાભ અપાવે ! અંગત શિક્ષક પોતાના સેક્રેટરી-મંત્રી કરતાં વધારે જ લાભ પામે !
આમ મિત્ર ઉપર ઉપકાર કર્યાનો દેખાવ કરી સુરેન્દ્ર મધુકર કરતાં વધારે જગાએ ઠસી ગયો… અને નિકટતાનાં પરિણામો સહજ કલ્પી શકાય એવાં હતાં ! મધુકરને જ્યોત્સ્નાથી અલગ રાખ્યાનો લાભ મેળવી સુરેન્દ્રનાં સેક્રેટરી તરીકે વખાણ કરવામાં પરોપકારની છાપ પણ ઉપજાવી ! સુરેન્દ્ર પણ સુંદર લખાણો લખી શકતો હતો; મહેનતુ હતો. શા માટે એણે એ જગા ન સ્વીકારી ? એકાએક તેના મનમાં એક વિચાર શૂળની માફક ભોંકાયો :
‘મને બાળવા કે બનાવવા આ સુરેન્દ્રની તરકીબ હોય તો ?’
મધુકરને સુખમય નોકરી મળવાના કારણે ઠીક નિદ્રા આવવી જોઈતી હતી… તે આવવાની શરૂઆત થતી હતી.
