આવેલા ગૃહસ્થે કહ્યું.
‘આપ લેખક છો ?’
‘હા જી.’
‘શું નામ આપનું ?’
‘મારું નામ તો… આમ… તદ્દન સાદું છે… ભલાભાઈ મારું નામ…’
‘એને “ભુલાભાઈ”માં ફેરવી નાખો. તુરત આગળ આવી જશો.’
‘આમ તો હું આગળ આવેલો જ છું… “પદ્મરાગ” તખલ્લુસથી હું જાણીતો છું. એ નામે ઘણા લેખો લખું છું… અને એ નામે અસ્વીકાર પામતો લેખક હું “યોગિની” કે “કિશોરી” એવાં નામે પણ કદી કદી પસાર કરાવી લઉ છું.’
‘એમ ?… વારુ, આપનું પુસ્તક હું જોઈ જઈશ…’
‘અને રાવબહાદુર મને અર્પણના બદલામાં જે રકમ આપશે તેટલામાં હું આપને ભાગ આપીશ.’ ધીમે રહીને ભલાભાઈ ઉર્ફે “પદ્મપરાગે” ચારેપાસ નજર નાખી મધુકરને કહ્યું. અને મધુકરના ઉપર એ બોલની શી અસર થાય છે એ જોવા મધુકરના મુખ ઉપર તેમણે તીક્ષ્ણ નજર ફેરવી.
મધુકર જરા ચમક્યો ખરો, પરંતુ આવી માનસિક ચમક મુખ ઉપર જરાય ન દેખાય એવી એણે કેળવણી લીધેલી હતી. મોટા માણસના સેક્રેટરી બનવામાં આવા અણધાર્યા લાભ, અને તે પણ આર્થિક લાભ, આમ આપોઆપ આવી પડતા હશે એનો ચમકાવનારો પ્રથમ ખ્યાલ મધુકરને થયો. લાગણી દબાવી તેણે કહ્યું :
‘જુઓ, ભલાભાઈ ! ધનિક લેખકોને ઉત્તેજન આપે એમાં હું માનું છું… પરંતુ આપનું પુસ્તક મેં હજી જોયું નથી…’
‘જરા નિરાંતે જોશો તો આપને ખાતરી થશે કે એ પુસ્તક ખાસ ઉત્તેજનને યોગ્ય છે… અને કાંઈ ન સમજાય અને મારી જરૂર પડે તો મને બોલાવી સાથે રાખી વાંચવાની તકલીફ આપ લેશો એમ કહેવા માટે હું આવ્યો છું.’
‘જરૂર નથી, ભલાભાઈ ! આપનું કામ એ સેક્રેટરી તરીકેનું મારું પહેલું જ કામ માની હું ઝડપથી કરીશ… બીજું કાંઈ ?’
‘આપનો આભાર હું નહિ ભૂલું… કાલે આ વખતે આપને હું મળી જાઉ ?’
‘ભલે.’ મધુકરે કહ્યું અને નમસ્કાર કરી ભલાભાઈ મધુકરથી છૂટા પડ્યા.
