બંનેને સાથે જતાં નિહાળી રહેલા મધુકરને દૂર ઊભેલો જોઈ તેને હાથ હલાવી ‘આવજો’નો હાથ ઇશારો કરી જ્યોત્સ્નાએ ‘કાર’ ઝડપથી બહાર લીધી.
‘કહે ક્યી બાજુએ તારું વૃન્દાવન આવે છે ?’
‘આમ તો… એ ચારે પાસ ફેલાયેલું છે, જ્યોત્સ્ના !’ સુરેન્દ્રે કહ્યું.
‘મારા ઘરમાં પણ ?’
‘હા… કદાચ કોઈ દિવસ તને દેખાય પણ ખરું.’
‘તો… કાર પાછી લઉ ?’
‘ના. હવે આગળ જ લે… હું ક્યાં માર્ગ બદલવો એ તને બતાવીશ.’
જ્યોત્સ્નાએ કાર આગળ લીધી. લોકોની અવરજવર ચાલુ જ હતી. રસ્તામાં કોઈ વિશેષ પ્રસંગ બનતો દેખાયો નહિ. રસ્તાની બંને બાજુએ મોટાં મોટાં મકાનો હતાં, અને રસ્તાની માફક વસ્તીથી પણ ભરચક લાગતાં હતાં.
‘સુરેન્દ્ર ! તારું વૃન્દાવન કેટલે દૂર છે ?’ જ્યોત્સ્નાએ પૂછ્યું.
‘એ તો બધે જ વ્યાપક છે… તારા બંગલાથી જ શરૂ થઈ ગયું છે.’ સુરેન્દ્રે કહ્યું.
‘મને કાંઈ દેખાયું નહિ !’
‘પેલી ચાર આંખોની વાત મેં કરી હતી ને !… એ જોવા ચાર આંખની જરૂર છે.’
‘તારી અને મારી બંનેની આંખોએ બબ્બે ચશ્માં ચડાવીએ તોય આ રસ્તે તું કહે છે એવો નિશ્વાસ અને એનું રુદન મને દેખાયા નહિ… જો… પેલા કેવા હસતા હસતા બે જણ ચાલે છે ?’
‘પરંતુ જ્યોત્સ્ના ! તેં જોયું નહિ કે તારી ‘કાર’ને ભટકાતાં સહજમાં રહી ગયેલા પેલા વૃદ્ધે આપણી બાજુ કેવી આંખ કરી તે ?’
‘લોકોને “રોડ સેન્સ” જ ક્યાં છે !’ જ્યોત્સ્નાએ કહ્યું.
‘રોડ સેન્સ પગે ચાલનારને જોઈએ કે કાર ચલાવનારને ?’
‘બન્નેને જોઈએ… રસ્તો બન્નેનો છે.’
‘કારમાં બેસનાર એમ જ માને છે કે રસ્તાનો માલિક એ જ છે.’
‘ખોટી ઊર્મિલતાને બહેકાવવાથી લોકોમાં વધારે સમાનતા આવે ખરી ?’
‘જ્યોત્સના ! એક વાર તું પગે ચાલી જો… પછી તારી ખાતરી થશે કે કારમાં બેસી ફરનારને તું કેટકેટલા શાપ આપે છે !… જો, પેલી બિચારી
