પૃષ્ઠ:Sorath Tara Vaheta Pani.pdf/૧૭૭

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે

પ્રવેશીને એની રગે રગે ઊતર્યું.

મામીને પિનાકી પડખોપડખ નિહાળ્યાં. એક વખતનાં નીલરંગી રૂપને માથે દાઝ્યો પડી ગઈ હતી. ભર્યા ભર્યા જોબનમાં ઝનૂન અને જહેમતનાં હળ ખેડાયાં હતાં. મામીની કૂખ નહોતી ફાટી તે છતાંય મામી માતા થવાને યોગ્ય શોભા મેળવી ચૂક્યાં હતાં.

તમાશો વધી પડ્યો. ગામડિયાં ખડાં થઈ ગયાં. ઉજળિયાત કોમનો આ સોહામણો કુમાર કયા સગપણને દાવે બહારવટિયાણીને ‘મામી’ કહી બોલાવી રહ્યો છે? કેમ નેત્રો નિર્ઝરાવે છે? શી ખોવાયેલી વસ્તુ ગોતી રહ્યો છે એ મોંની કરચલીઓમાંથી? સમસ્યાઓ થઈ પડી.

અદાલતની અંદરથી પણ બીજા અમલદારો દોડ્યા આવ્યા. પબ્લિક પ્રોસિક્યૂટર એક મુસ્લિમ હતા. એ તો હજુ બીજા પોલીસ-અમલદારો જોડે ચર્ચા જ કરી રહ્યા હતાં કે આ ઓરતને જો ફાંસીની ટીપ જડે, તો પછી એને વટલેલી મુસલમાનણ તરીકે દફનાવવાની કે હિન્દુ વાણિયાની ‘રાંડ’ તરીકે દેન પાડવાની?

ત્યાં તો એમણે પરસાળમાં ઉત્પાત સાંભળ્યો ને ત્યાં જઈ દૂરથી નાયક પ્રત્યે હાકલ મારી: “ઓ બેવકૂફ! ક્યાં કર રહે હો તુમ?”

“એમાં તાપી જવા જેવું શું છે, મારા વીરા!” બહારવટિયાણીએ પ્રોસિક્યૂટરને કહ્યું.

“નાયક,” મુસલમાન પ્રોસિક્યૂટરે બાઈને આપવાનો જવાબ નાયક મારફત આપ્યો: “તહોમતદારણને આરોપીના પાંજરામાં ખડી કરો. – ‘વીરા’ કોને કહે છે એ?”

“ત્યારે?” બહારવટિયાણી પાછી ફરી. ઇનો દીદાર બદલી ગયો. ઉચ્ચારમાંય આગ ઉઠી: “ત્યારે શું તને મારો ધણી કહીને બોલાવું, હેં મિંયા? આમ તો જો મારી સામે! એક મીટ તો માંડ! બોલ તો ખરો : કયું સગપણ ગમે છે તને? હેં સગી બેનને પરણવાવાળા!”

ઓરતનો અવાજ સરખી ફૂંકે ફૂંકાતા દેવતાની જેમ ઊંચો થયો. એણે આગળ ડગલાં માંડ્યાં. પ્રોસિક્યૂટર જાણે કોઈ સાંકડી ગલીમાં સપડાઈ ગયા. એણે ચોગમ નજર કરી. એ નજરમાં મદદની યાચના હતી.

૧૬૯
સોરઠ તારાં વહેતાં પાણી