નાની ગડક-બારી ઉધાડનાર સ્ત્રી હતી. એણે એક પછી એક ત્રણે પુરુષોનો જોબન-વેશ ઉકેલ્યો. ખભે અકેક બંદૂક ચામડાના પટે લટકાવી હતી. બોકાના બાંધ્યાં હતાં. સુરવાળો પહેરી હતી. બદન પર ટૂંકા ડગલા હતા. માથે પાઘડીઓ હતી.
"જે ધજાળા!" કહેતા ત્રણે અંદરના નાના દહેરાના શિખર ઉપર ઊડતી ધોળી ધજાને હાથ જોડ્યા.
અંધારિયા પક્ષની બારસ-તેરસનો કંગાલ ચંદ્રમા, ગરીબના ઘરના તેલ ખૂટેલા દીવા જેવો, ક્ષયના રોગીના છેલ્લા ચમકાત જેવો, વસૂકતી ગાયના રહ્યાસહ્યા દૂધની વાટકી જેવો, થોડીક વાર માટે ઉદય પામ્યો. ત્રણે મહેમાનોના ચહેરામોરા વિશેષ ઉકેલ પામ્યા.
મશ્કરો પુનો બેઠી દડીનો, શિવનો પોઠિયો કોઇક શિવાલયમાંથી સજીવન થઇ ઊઠ્યો હોય તેવો દેખાતો હતો. એના માથા પરનું ફાળિયું પણ એના શીંગડા તેવા બે ઊભા ખભા સૂચવતું હતું. એની ગરદન ગરેડી જેવી હતી. પરોણાગત કરનાર ઓરતને સામી નજરે ન જોતાં એ તીરછી નજરે જ જોતો હતો. એને જોતાં જ જણાઇ આવે કે દુનિયાની લગભગ તમામ વાતો તરફ ત્રાંસી નજરે જ જોનારાં માણસો માંહેલા એ એક છે. એના મોં પર માયા મમતાની કોઇ સુંવાળી લીટી નહોતી. એની મૂછો, બે વીંછીને હોઠ પર સામસામા ચોંટાડ્યા હોય તેવી વાંકડી ને જોવી ભયાનક લાગે તેવી હતી.
વાશિયાંગ, પુનાથી નાનેરો, બાવીસેક વર્ષનો માંડ હશે. એને જોતાં જ ઓરતે કહ્યું: "ભાઇ, શિખાઉ દેખાઓ છો." એના દિદાર શિખાઉને જ શોભે તેવા હતા.
"વાહ, ભલો પારખ્યો! અંજળી જેટલાં અજવાળાંમાં શો સરસ પારખ્યો!" પુનો આ બાઇની સામે જોયા વિના બોલી ઊઠ્યો. બાઇએ એની સામે નજર કરી, તેટલામાં તો પુનો હનુમાનની મૂર્તિ સામે એક પગે ઊભો ઊભો ગાવા મંડી પડ્યો હતો:
અંજનીના લાલા!
હરદમ બાલા!
દોઢ પગાળા!
