“આપણે ચોર લૂંટારા નથી. રાજા છીએ, આપણે મરાઠાની
જેમ પરદેશથી પેટ અને પેટીયું ભરવા નથી આવ્યા.
પણ આપણા બાપડાડાનું રાજ પાછું હાથ કરી, રજપૂતના
ધરમ પાળવા આવ્યા છીએ, ”
“ સાચી વાત. ”
“ અને આ વસ્તી આપણાં બેટા બેટી છે, ”
“ કબૂલ. ”
“ આપણે માથે રણછોડરાય ધણી છે. "
“ ખમ્મા રણછોડ ! ”
“ ત્યારે રજપૂતના દીકરા બિરદ વગર રાજ કરે નહિ. સાંભળો આપણાં બિરદ:
પહેલું-વસ્તીના વાલની વાળી પણ ન લુંટવી.
બીજું–ઓરતોને બ્હેન દીકરી લેખવી.
ત્રીજું-જાત્રાળુને લૂંટવાં તો નહિ, પણ ચાલતા આવેલા ધારા પ્રમાણે કર વસુલ લઈને ઠેઠ રણના કાંઠા સુધી ચોકી પહેરામાં મેલી આવવાં.
“ બોલો ભાઈ, આ બિરદ ઉથાપે તેને ? ”
“ તેને તોપે ઉડાવવો. મુળુ બોલ્યો.
પછી જોધો વેપારીઓ તરફ ફરીને બોલ્યો.
“ કહો, ઈદરજી શેઠ, હીરા શેઠ, હવે તમે સવા મણની તળાઈમાં સૂજો. મારો સગો ભત્રીજો મુળુ પણ જો ક્યાંય કોઈને ટુંકારો કરે, તો વાવડ દેજો ! સજા કરીશ.”
“ ધન્ય છે બાપુ ! " મહાજનની છાતી ફાટવા લાગી.
“ ઉભા રહો. ધન્યવાદ પછી દેજો. તમારી જવાબદારી પણ સમજી લ્યો, તમારે અમને ખાવાનું તો આપવું જ પડશે. ઘર દીઠ ખાવાનું લેવાનો ઠરાવ કરીને જ તમારે ઉઠવાનું છે.
