ફરીવાર વર તરફ જોયું: “છોડ્ય મીંઢળ!"
મીંઢળ છૂટ્યાં. બહારવટીએ કહ્યું, “બાંધી દ્યો ભેરૂને કાંડે !”
મીંઢળ, દાગીના, તરવાર, તોડા, તમામ શણગાર વરના શરીરેથી ઉતરીને ભાઈબંધ સુતારને શરીરે શોભવા લાગ્યાં.
“હવે ચડી જા ગાડે બેલી !”
ભાઈબંધ ગાડે ચડ્યો. મુળુ જોઈ રહ્યો. “વાહ ! ઠાવકો જુવાન હો ! આ સવેલીચોરના કરતાં તો તું ને આ વેશ વધુ અરઘે છે. એ બાઈ ! વરની બોન ! કેમ ચુપ થઈ ગઈ ? આને માથેથી લૂણ ઉતારવા માંડ. ને સહુ બાઈયુ દીકરીયું જેમ ગાતી'તી તેમજ ગાવા માંડો, જો આ સવેલીચોરને જીવતો રાખવો હોય તો.”
ગીત ઉપડ્યાં. લૂણ ઉતરવા માંડ્યાં.
“ હાં હાંકો જાન, અમે ભેળા છીએ.”
સવેલીચોરને જંગલમાં કેદ રાખી બહારવટીઓ મુળુ પોતાના સાચા ભાઈબંધને પરણાવવા ચાલ્યો. કોઈ ચું ચા કરી શક્યું નહિ. સહુએ થરથરતે શરીરે ઝટપટ વિવાહ ઉકેલ્યા. સાચા વર વેરે કન્યા ચાર મંગળ વર્તી જાન પાછી વળી. એ ને એ ગાડે બહારવટીયો વરવહુને એના ગામમાં લઈ ગયો. અને સાંજરે ગામને સીમાડે ઉભા રહી ભાઈબંધને ભલામણ કરી કે “ભાઈબંધ ! આપણો કરાર યાદ કરજે. કાલ સવારે સામા ડુંગરામાં આવી મળવાનું છે, નીકર તારૂ મોત સમજજે !”
