"અરે મહેરબાન ! આંગળી ચીંધ્યાની ગુનેગારી ? મારા ગામમાં બહારવટીયા ભરાણા છે, એવા વાવડ દીધાનું ઉલટું આ ફળ ? સંચોડું ગામ જ સળગાવી દેશો ?”
“બીજો ઈલાજ નથી. તમે સંધીઓ પણ શામિલ છો. તમારા ગામને સાફ કરવું જ પડશે.”
રોઘડા ગામને પાદર ગામેતી તૈયબ સંધી આડો પડી પડી પાઘડી ઉતારે છે, અને બે ગોરા સાહેબો ઘાસનો સળગતો પૂળો લઈ ગામને આગ લગાડે છે. વાર્યા રહેતા નથી. ભેળી બલોચોની ફોજ છે.
બે ગેારામાં એક છે ઓખામંડળનો જાલીમ રેસીડેન્ટ રાઈસ ને બીજો છે આસીસ્ટટં પોલીટીકલ હેબર્ટ સાહેબ.
બહારવટીયા ગામની અંદર ઝાંપા આડાં ગાડાં મેલીને ઓથ લઈ ગયા છે. હલ્યા અચો ! હલ્યા અચો ! એવા ચસ્કા કરે છે.
વાડ્યમાં પૂળો મેલાણો. ગામ સળગ્યું, પણ સામી બહારવટીયાઓની સનસનાટ કરતી ગોળીઓ આવી. ફોજના ત્રણ બલૂચો પડ્યા. ફોજ પાછી હટી.
આખરે તોપ આવી પહોંચી. બે બહાર કર્યા ત્યાં તોપ બગડી ગઈ.
“વીંટી લ્યો ગામને.” એવા હુકમ દઈ ગોરાઓએ ગામ ફરતો ઘેરો ઘાલ્યો. રાત પડી ગઈ. ગોરાઓ પોતાના તંબુમાં પેઠા.
ચંદ્રમા આથમીને અધારાં ઉતર્યાં. અને પોષ મહિનાની ટાઢમાં ટુટીઆં વાળીને બેઠેલાં કૂતરાં ભસવા લાગ્યાં.
પહેરગીરોએ પોતાની તીણી આંખે અંધારાં ચીરીને જોયું: બુમ પાડી “ભાઈ, બહારવટીયા જાય છે."
“ચુપ રહો ! ચુપ રહો !: ટાઢ વાય છે.” કહીને ફોજના બલુચો સુતા રહ્યા.
