હાદો કુરાણી જોઈ રહ્યો : “હઠ મુરૂભા ! કોચવાઈ જવાય કે ?”
“અરે ના રે ના ! ઈ તો મુંને જોધો કાકો ને દેવોભા સાંભરી આવ્યો. પંદરસોની ફોજ ફેરવતા, તેમાંથી આજ પાંચ રહ્યા હવે પાંચમાંથી તો કોઈ ખસે એમ નથી ને ભાઈ ? ”
નાગસી ચારણે પોરસ ચડાવ્યો: “આ પાંચ તો પાંડવું જેવા રીયા છીએ મુરૂભા. હવે તે ખસીએં ? આવો સાથ છોડીએ ?”
“અને હવે ક્યાં ઝાઝા દિ' કાઢવા છે ? ઠીક લાંઘણું થાવા લાગી છે. હવે તો દ્વારકાનો ધણી વેલી વેલી દોરી ખેંચી લેશે !” મૂળુ પરાણે હસતો હસતો બોલ્યો.
“એ... ભૂખનો વાંધો નહિ મુરુભા ! ” વેરસી બગાસું ખાતો બોલ્યો: “ભૂખ ખમાય, ઉજાગરા ન ખમાય. અટાણે ભલેને કોઈ ભોજન ન આપે ! કાંઈ ઉંઘવાની કોઈ ના પાડે એમ છે ? ઉંઘ કરીને ભૂખ વિસરશું.”
સહુએ એક પછી એક બગાસાં ખાધાં.
“મૂરૂભા ! હથીયાર છોડવાનુ મન થાય છે ?”
“હવે હથીઆર છોડું ? કિનારે આવીને બુડું ? અટાણે તો દેવાવાળું ગીત મ્હોંયે ચડે છે.”
ધીરે કંઠે મુળુ ગાવા લાગ્યો:
* ના રે છડિયાં હથીયાર અલાલા બેલી !
મરણેજો હકડી વાર, દેવોભા ચેતો
મુરૂભા વંકડા ! ના છડિયાં હથીયાર !
[હથીઆર નહિ છોડીએ. અલ્લા ! અલ્લા ! કરો ઓ ભાઈઓ ! એક વાર મરવું તો છે જ. દેવોભા કહે છે કે ઓ વંકડા મરદ મુળુભા ! આપણે હથીઆર નહિ છોડીએ.]
