વારંવાર હાથ લાંબો થતો જ ગયો, ને રજપૂત એને બટકાં
આપતો ગયો. એમ કરતા આખો ઘેટો ખલ્લાસ થયો તો યે
હાથ તો ફરીવાર બહાર નીકળ્યો.
“રંગ છે તમને ભા ! ૫ત્ય લેવી છે ! લ્યો ત્યારે !”
રજપૂત કળી ગયો. જમૈયો પોતાના શરીર પર મેલ્યો, ઝરડ ! દઈને એણે પીંડી કાપી. કાપીને લોહી નીતરતી એ હાથમાં મેલી; ને જયાં બીજી પીંડી વધેરવા જાય છે ત્યાં મા ! મા ! એવો માકાર થયો. કોણી સુધી હેમની ચૂડીએ ખળકતો કંકુવરણો હાથ બહાર નીકળ્યો અને રજપૂતનું જમણું કાંડું ઝાલી લીધું. રજપૂતે હાકલ કરી:
“કોણ છે તું ?”
“બાપ ! હું શક્તિ ! ”
એમ કહેતાં દેવી સન્મુખ પધાર્યા.
“કાં માડી ! કાંડું કાં ઝાલો ?”
“બાપ ! હવે હાંઉ ! ધરાઈ રહી.”
“રજપૂતનું પણ લેવું'તું મા ?”
“પણ નો'તું લેવું. પણની કસોટી લેવી'તી. લે બોલ, તું કોણ છે, બાપ ?”
“માડી ! હું બહારવટીઓ છું. સારૂ માણસ તો અહીંયા ક્યાંથી બેઠું હોય ?”
“નામ ?”
“જેસો.”
“સાખે ?"
“સરવૈયો.”
"એકલે પંડ્યે છો ?”
