“બીજું તે કોણ ભમતું હોય ? બિચારા મારા ભાઈઓ,
જેને માથે તમ સરખા સૂબાનું વેર તોળાઈ રહ્યું છે !"
“કોણ ? જેસો વેજો !”
“હા ખાવંદ ! તમારા તો બારવટીયા, પણ મારા તો જીભના માનેલા સાચા ભાઈઓ ! ”
“બેગમ ! અટાણે મને એનું શુરાતન સમજાય છે. આવી ભયંકર રાતે શું એ વગડો વીંઝતા હશે ? બખોલોમાં સુતા હશે?”
“બીજુ શું કરે, ખાવીંદ ! તમે એને સુવાનું બીજું ઠેકાણું ક્યાં રહેવા દીધું છે !”
“હુરમ ! અટાણે એ બેય ભાઈ હાજર થાય તો માફી આપું ! ગામડાં પાછાં સોંપીને બારવટુ પાર પાડું ! એવું મન થઈ જાય છે."
“અરેરે ! અટાણે એ આંહી ક્યાંથી હોય !”
“સાદ તો કરો ?”
“અરે ખાવંદ, મશ્કરી ?”
“ના, ના, મારા સમ, સાદ તો કરો !”
ઝરૂખાની બારીએ જઈને રાણીએ અંધારામાં સાદ દીધો ? “જેસાજી ભાઈ ! વેજાજી ભાઈ !"
નીચેથી જવાબ આવ્યો “બોલો રાણી મા ! હાજર છીએ.”
“ઓહોહોહો ! ભાઈ અટાણે તમે આંહી ક્યાંથી ?”
“પાદશાની રખેવાળી કરવા, બો'ન !”
“પાદશાની – તમારા શત્રુની રખેવાળી ?”
“હા બોન !”
"કેમ ?"
“અમારે માથે આળ ચડે તે બ્હીકે."
“શેનું આળ ?”
