“તે દિ' બોનને પાદશા કાપડામાં દીધેલો છે. કોઈ બીજો
દુશ્મન આવીને માથું વાઢે, તો નામ અમારાં લેવાય ! અમે
રહ્યા બારવટીયા ! અમારી મથરાવટી જ મેલી બોન ! અમારા
માથે જ કાળી ટીલી આવે ! અમારૂં ખોટું નામ લેવાય એ
કેમ સંખાય ?”
“વાહ રે મારા વીરાઓ ! રોજ ચોકી કરો છો ?”
“ના બો'ન ! આવી કોઈ ભયંકર રાત હોય તે ટાણે જ.”
મામદશાહે કનોકન આ વાતચીત સાંભળી. અટારી પરથી કુદી પડીને એ રજપૂત-વીરને ભેટી લેવાનું દિલ થયું. છાતી ફાટવા લાગી. પાદશાહ બોલ્યા :
“જેસાજી વેજાજી ! સવારે કચારીએ આવજો. આપણે કસુંબા પીવા છે."
“પાદશા સલામત ! તમારો પરદેશીનો ભરોસો નહિ. રાજમાંથી કોઈને હામી થાવા મોકલજો કાલે, બોરીઆને માળે.”
એટલું કહીને બહારવટીયા ચાલી નીકળ્યા.[૧]
ચાવ્યો ચવાણો નહિ, ભાંગ્યો નો ભંગાય
મામદના મુખમાંય થીઓ કાંકરો કવટાઉત !
[અન્નના કોળીઆમાં જેમ કાંકરો આવી ગયો હોય, એ જેમ ચવાય કે ભંગાય નહિ, અને બહાર જ કાઢવો પડે, તેમ કવાટજીનો પુત્ર
- ↑ *કોઈ કહે કે એ જવાબ આપનારા બહારવટીયા નહોતા, પણ માંગણાવાળાનું પ્રેત હતું. [જુઓ રસધાર : ભા. ૫ : પૃ. ૧૯૧ ]
