રાજ્યની સોના સરખી સીમ ઉજ્જડ કરી મેલતો હશે; એ વાત ઘડીભર તો ન મનાય તેવી લાગી.
ગટાટોપ મેદની વચ્ચે થઈને કોઈની પણ સામે નજર કર્યા વિના બહારવટીયો ચાલ્યો ગયો. જુવાન જોગીદાસની નજર જાણે દુનિયા કરતાં પાતાળની અંદર વધુ પડતી હોય તેમ એ તે એકધ્યાની યોગીની માફક નીચે જ આંખો નોંધીને નીકળી ગયો.
અનેક બાઈઓના મ્હોંમાંથી અહોભાવનું વેણ નીકળી પડ્યું કે “સાચો લખમણજતિનો અવતાર !”
મીતીઆળાના કિલ્લામાં ત્રણે ભાઈઓ મસલત કરે છે:
“ભાઈ ગેલા ખુમાણ !” જોગીદાસે મોટા ભાઈને પૂછ્યું.
“હાં આપા."
“આપણે ત્રણે જણા બારવટે ભાટકીએ છીએ, પણ બાપુ એકલા થઈ પડ્યા. પંચાણું વરસની આખી આવરદા ધીંગાણે ગઈ: એટલે એકલા રે'વું ગોઠે કેમ ? એની ચાકરી કોણ કરે ?”
“ત્યારે શું કરવું આપા ?”
“બીજું શું ? બાપુને પરણાવીએ.”
“ઠેકાણું તપાસ્યું છે ?”
“હા, ધૂધરાળે જેબલીયા કાઠીની એક દીકરી છે.”
“પણ નવી માને દીકરા થાશે તો ?"
“તો તેની ચિંતા શી ? બાપના દીકરાથી વધુ રુડું શું ?"
