ગયા. અણસાર પણ ઓળખાઈ. અંદરે અંદર વાતો કરી: “ચારણ્યું લાગે છે.”
“વાંધો નહિ. કહી જોઈએ. નીકર પછી એની પત્ય નહિ રાખીએ.” એક આદમીએ ચારણ્યોને વિનવી જોઈ:
“આઈયું ! અમે તમને પગે લાગીએ છીએ. હેઠાં ઉતરો.”
“બાપ !” ચારણી ઉંડે ગળે બોલી; “હેઠાં તો હવે આ ભવ ઉતરી રહ્યાં.”
“તો અમારે બાવડે ઝાલીને ઉતારવાં જોશે.”
“તો તો બાપ ! લોહીએ તુને અંધોળાવી જ દઈંએ ને !” એ વેણ જુવાનડીનાં હતાં. સાંભળીને લુંટારાનાં કઠોર હૈયાં પણ કાંપી ઉઠ્યાં.
“બોલાવો આપા ગીગાને.” એક જણે બીજાને કહ્યું.
ગીગો ગામમાં બીજે ઠેકાણે લૂંટતો હતો, ત્યાંથી આ ખબર સાંભળીને ઉપડતે પગલે આવી પહોંચ્યો. એણે ચંડી રૂપ ધરીને બેઠેલી બે ચારણ્યો દીઠી. એણે પાઘડીને છેડે અંતરવાશ નાખીને હાથ જોડી વિનવણી કરી કે “આઇયું ! દયા કરીને હેઠીયું ઉતરો. અમારે બહુ વપત્ય પડી છે. અમે બોડી બામણીને ખેતરે નથી આવ્યા. આ જ ખોરડાનો ધણી કુંભો વાઘ મને ન કહેવાનાં વેણ કહેવરાવતો હતા. અને આજ હું ઈ આયરૂંનાં પાણી માપવા આવ્યો છું. તમારે ને એને શા લેવા દેવા ? ગીગો તમારે ચરણે તમે કહો ઈ ધરે. હેઠાં ઉતરો.”
“વિસામા ! બાપ વિસામા !” ચારણીએ ઠપકામાં હેત ભેળવીને જવાબ દીધો, “વિસામા ! તું ગીગો આજ ઉઠીને અમને મોરાપાં ખાનારીયું માનછ ? અરે વિસામા ! આવડાં બધાં વેણ?"
“આઈ ! કોઈ રીતે ઉતરો ?”
“બાપ ! હવે તો અમે મરું તે કેડે !”
“પણ એવડું કારણ ?”