“તો જા લઈ આવ.”
માતા દોડીને ઘેર ગઈ. જઈને છોકરાને નવાં ઘરેણાં લૂગડાં પહેરાવ્યાં. દીકરીને તેડીને ભગત પાસે ચાલી માર્ગે દીકરો માતાને પૂછે છે કે
“હેં માડી, આપણે ક્યાં જઈએ છીએ !”
“તને પરગામ મેલવો છે ભાઈ !"
દીકરો હરખાતા હરખાતા માની અાંગળીએ વળગીને ચાલ્યો આવ્યો. માએ કહ્યું “લ્યો બાપુ, આ છોકરો.”
બરાબર એજ ટાણે કોળીના દીકરાનું શબ લઈને લોકો રોતા કકળતા નીકળ્યા. અને પાછળ એની માતા માથાં પછાડતી ચાલી આવે છે. ભગતે કહ્યું :
“મડદુ રોકી રાખો ભાઈ !”
શબ નીચે મૂકાવીને ભગતે જાદરાના નાના દીકરાને કહ્યું “બેટા, આ ભાઈ સૂતો છે ને, એના કાનમાં નીચે વળીને બોલ, કે તારે સાટે મને જવા દે.”
કોણ જાણે કેવા યે દેશમાં રમતો રમવા જાવાનું હશે, એવા ઉમંગે દીકરાએ નીચે વળી કોળીના પુત્રના શબને કાનમાં કહ્યું. કહેતાં જ એનો જીવ જૂનું ખોળીયું ખાલી કરીને કોળીના છોકરાના શબમાં પેસી ગયો.
છોકરો જાગીને પોતાની જનેતાને ગળે બાઝી પડ્યો. અને જનેતા વિલાપ છોડીને “બાપુ તું ક્યાં હતો ? ક્યાં હતો બેટા !” એમ કહેતી ચુમીઓના મે વરસાવવા લાગી.
પોતાના ટેલવાનાં સુખ નિહાળીને જાદરાની અને માંકબાઈની અાંખો ઠરી. એજ ઠેકાણેથી, એજ સોડ્ય એાઢાડીને વર વહુ દીકરાને ઉપાડી શ્મશાને ચાલી નીકળ્યાં.
“જાદરા !” મેપા ભગતે ભવિષ્ય ભાખ્યું, “મારા કૂળમાં થાશે ઇ બધા તો મલકને ઠોશરાં પૂરશે, પણ તારા વંશના તો
