દિવસ સુધી ચલાળાની પરોણાચાકરી માણીને મહેમાનો કુંડલ ભણી ચાલ્યા. શેલ નદીને કાંઠે આવતાં સહુને વિચાર ઉપડ્યા કે કુંડલા જઈને કસુંબા પાણી શેના કાઢશું ? ખરચી હતી તે તો ચલાળે કસુંબામાં ખૂટી ગઈ !
“ભણેં હાલો પાછા ! ચલાળું ભાંગીએ. ત્યાં કણબણોના પગમાં કાંબી કડલાં ખુબ ઠણકે છે. ”
દુષ્ટ કાઠીઓએ પાછા આવીને લૂંટ આદરી. ઘણું લીધું, પણ ત્યાં તો ઘણી વસ્તી પોતાની માલ મત્ય લઈને આપા દાનાની જગ્યામાં પેસી ગઈ. માન્યુ કે કાઠીઓ જગ્યાને માથે નહિ આવે ! ત્યાં તો લૂંટારાનું ધ્યાન ખેંચાયુ.
“એલા ! સંધી વસ્તી માયા ઉપાડીને ક્યાં ગઈ ? ”
“ ગઈ હશે જગ્યામાં ? ”
“ હાલો લૂંટો જગ્યાને ”
કાઠીઓ જગ્યામાં પેઠા. એણે મરજાદ મેલી. ઠાકરના ઘરની એબ લીધી. દોડીને આપા દાનો આડા ઉભા રહ્યા. કહ્યું “ ભણેં બાપ ! ગામને લૂંટ્યું ઈથી ધરાણા નથી ? તે હવે ઠાકરની મરજાદ લોપવા આવ્યા છો ? અને ભૂલી ન જાવ, કે હું કાઠીભગત છુ.”
કાઠી ન માન્યા. લૂંટ આદરી. એ ક્રૂરતા ભાળીને ભગતે ગાયની માફક આકાશ સામે જોઈ ભાંભરડા દીધા. એનાં મુખમાંથી ધા નીકળી કે “કાઠી સહુ પોઠી બનશે”: કાઠીઓ કેવળ વેઠીઆ બની જશે ! (આજે કાઠીની એજ દશા થઈ દેખાય છે.)
કાઠીની ફોજમાં મીરાંજી ધંધુકીઓ હતો. એને ન્હાવું હતું. જોરાવરીથી જગ્યાના સાધુને હુકમ કર્યો કે “ મને સીંચીને નવરાવ.”
ત્યાં ભગત દોડ્યા: “ એ બાપ ! ભણેં સાધુહીં સંતાપવો રેવા દે, હું નવરાવાં, હાલ્ય બાપ !”
