કૂવાની પાળે મીરાંજી ધંધુકીયો ન્હાવા બેઠો. ભગતે ડોલ
સીંચી સીંચીને મીરાંજીના માથા પર પાણી રેડ્યું. રેડતાં રેડતાં
કહ્યું કે “તાળે માથે ઝાઝો મે વરસે બાપ ! માળી અાંતરડી
ખુબ ઠરી છે !”
ઝાઝો મે, પણ ગલોલીનો : મીરાંજીને માથે એ મે બરાબર વરસ્યો. લૂંટારાઓ કુંડલે જતાં, રસ્તે નદીમાં વાધરીના વાડા આવ્યા વાઘરીએ વિચાર કર્યો; “રોજ શિયાળ મારૂં છું તે આજ તો આ કટકમાંથી જ એક ઢીમ ઢાળી દઉં. ” એવું વિચારી, ઝુંપડામાં બેઠાં બેઠાં, ઝુંપડાની સાંઠીએામાંથી - બંદૂકની નાળી બહાર કાઢી, ભડાકો કર્યો, મીરાંજી મોખરે હતો. એને જ ગોળી ચેાંટી. પોતાના જ લોહીમાં એ તરબોળ બનીને નહાયો.
અા દુષ્કૃત્યને કારણે આજ સુધી જેતપૂરના કાઠીઓ સામે ચલાળાની જગ્યાને અપૈયો છે. વચ્ચે લોભમાં પડી એક ભગતે જેતપૂર તરફથી હાથીની ભેટ સ્વીકારી હતી.
જેતાણી પાટીને જાણે એ દિવસેાની કદુવા લાગી હોય તેમ આજે એ કુળ પાયમાલ છે.
ઈં છે ભણે ? શાદુળ ભગત ઢોલીઆ ભાંગતો છે ?”
“હા બાપુ ! સાચોસાચ ! શાદુળ ભગત જ્યારે ભજનમાં બેસે છે, હાથમાં કડતાળો લઈને જ્યારે ઈશ્વરની વાણી ઉપાડે છે, ત્યારે એ અગમની હારે એકાકાર થાય છે. એની આખી કાયા ઉછાળા મારે છે. અાંખો ઘેઘૂર બને છે. અને એ આવેશમાં એવું તો જોશ કરે છે, કે ગમે તેવો મજબૂત ઢોલીઓ પણ કડાક કરતો તૂટી પડે છે. ”
“એાહોહો ! રંગ છે એની ભગતીને બાપ ! એવા કેટલાક ઢોલીઆ તોડ્યા ? ”
