હાટ સળગ્યું. તેલની કોઠી, ઘીના કૂડલા, કાપડ, તમામના
ભડકા આકાશે ચડ્યા. આગ દુકાનને આંટો લઇ વળી.
ઉકો આવ્યો. જોતાંની વાર જ બધું સમજી ગયો. લોકોને કહ્યું કે “ભાઈઓ ! કોઈ એાલવવાની મહેનત કરશો મા. એ નહિ ઓલવાય.”
ઉકો દોશી જગ્યામાં આવ્યો. સામે જ ભગત બેઠા હતા. ભગત બોલ્યા “અરેરે ભણે ઉકા ! તાળે તો મોટી નુકશાની ગઇ !”
“આપા ! એ તો તમારો સાખીઆએ સાચી સાખ પૂરાવી. મારાં કૂડ મને ઠીક નડ્યાં. હવે મને એનો ઓરતો નથી. પણ મારે મૂડીમાં દીકરો પેટ ન મળે ! બહુ મુંઝાઉ છું, વંશ નહિ રહે !”
“ભણેં બાપ ! કાશીએ જા ! તીરથ ન્હા.”
“અરે આપા ! ઇ સાડા સાત સો ગાઉ હું એકલે પંડે શી રીતે પોગું ?”
“તયીં બાપ ! દ્વારકા જઇ આવ. રણછેાડરાય દેશે.”
“ના રે આપા ! એટલે બધે ય ન પુગાય !”
“તો બાપ ! પ્રાચી જઇ આવ. સાવ એારું.”
“ના ના. ત્યાં યે હું ન પોગું.”
“તો તુળશીશ્યામ જા, લે ઠીક ? સાવ એારૂં. સવારે જઇને સાંજે પાછા વયો આવ્ય.”
“અરે આપા ! ઈ તો ગર્ય : વચમાં દીપડા ને બાઘડા આવે !”
“તયીં બાપ, કાંઈ તીરથ નાયા વિના દીકરા થાય ?”
ઉકો દોશી જગ્યાને અવેડે નહાયો. નહાઇને આવી આપા દાનાને ફરતા ચાર આંટા દીધા. આપાએ પુછ્યું :
“કાં બાપ ?”