તારા પગની બેડી રે, માલિયા!
તારા પગની બેડી;
તેનાં મુંને કડલાં ઘડાવો રે, મારી હેડી!
તારા અંગનો રે રૂમાલ, માલિયા!
તારા અંગનો રે રૂમાલ,
તારા રૂમાલિયા દેખી રૂંગાં આવે રે, મારી હેડી!
હાથુમાં છે સોટી રે, માલિયા!
હાથુમાં છે સોટી;
હવે તારી દાનત થઈ છે ખોટી રે, મારી હેડી!
હે મારા જોડીદાર પિયુ માલિયા! પીથલપર ગામથી તારો પાવો (બંસી) બજી રહેલ છે. એ પાવાને લીલાં-પીળાં ફુમકડાં શોભે છે.
મારી પછવાડે પછવાડે એ પાવો તું બજાવે છે. એના સૂરોનું વશીકરણ થતાં હું આકર્ષાઈને ચાલી આવી છું, હે મારા જોડીદાર!
હે માલિયા! ચાલો આપણે બેઉ નાસીને ભાલ પ્રદેશમાં ચાલ્યાં જઈએ.
તું તો મુંબઈ ચાલ્યો ગયો. એવડા મોટા શહેરની કઈ કઈ ગલીમાં હું તને શોધું?
હે માલિયા! તારા પગનાં ઘરેણાંમાંથી મને કડલાં ઘડાવી દે.
તારા અંગ ઉપર શોભતો રૂમાલ દેખીને મને પ્રેમનું રુદન આવે છે.
પણ તારી મારા પ્રત્યેની વૃત્તિ હવે બદલી ગઈ છે. તું મને રઝળાવે છે.
*
આવું જ કોઈ ભગ્નહૃદયી ('બ્રોકન-હાર્ટેડ)ગ્રામ્ય યૌવનાનું સાત વર્ષો પર સંઘરેલું ગીત યાદ આવે છે; ઘણો કરુણ એનો ઢાળ છે :
ઊંડી તળાવડીનો આરો!
માયાળુ રે, ઊંડી તળાવડીનો આરો;
તારે માથે બંધૂકુંનો ભારો રે, માયાળુ!
નોંધારી તેં મુંને રાખી,
માયાળુ રે! નોધારી તેં મુંને રાખી;
હું તો વાટલડી જોઈ જોઈ થાકી રે, માયાળુ!
તારા તે હાથમાં છતરી,
માયાળુ રે, તારા તે હાથમાં છતરી;
તારી છતરી દેખીને વાત પતળી રે, માયાળુ!
