ઘણી ચેષ્ટા પુળથી થાય, સુણી સુદામે હસતા ય પુરું બાળક કાંકૅશ નાખે, રૂષિજીરામ કૃષ્ણ મુખથી ભાખે. પાઉં તારી વનડે ગાલ, પુરું વિજ્યાં નાનાં ખળ; કોઇ વૃદ્ધ હૃદય દીશરૂખી, સાધુની દૃષ્ટિતેણે એળખી. તેણે બાળક સહુ કાઢયાં દાંકી, પુછ્યા સમાચાર ઉભા રાખી; કૃપાનાથ કાંથી આવિયા, આ પૂરને કેમ કીધિ માટે પ્રતિ ઉત્તર ઐય્યા પરન, મને હરે દરશનનુ મન; તે હૃદલે કિધા ઉપકાર, દેખાડી દીધું રાજાર હાર મદિર આવ્યા રૂષિરાય, ઉભા રસ્તે ચાક્ષુ નવું જાય; દારપાળ દિગપાળ સમાત, ધામ ઢલે ઉગ્યા ભાણુ. રોઈન છાટ ચાટાં ને ચાક, છા જરૂખાં ખારી ગેખ; અફાટી નળી મેડી માળ, ત્રિ કહીડા ઝાકઝમાળ ચળકે કામ ત્યાં મીનાકારી, અમરાપુરી નાંખુ આવારી; સભામાં કાઢકર્માણના ભ, થઇ રહ્યોછે નાટારંભ. મૃદંગ ઉપગ મધુરાં તાળ, ગાય રિંજન ગીત સાળ; ૨મક ઝમક ઘરે થાય, તે સુદામાજી જતા ાય. ધન પતાકા કળશ બિરાજે, નગા નગડ દુંદુભિ વાજે; ખેલે શરણાઇ નફરી, ઉષ્ણુ મંગળ શરિયશેરી, હરતા કરતા હીંડ ધેડા, બાંધ્યાં હેમતણા અોડા, ડેલે ગળતા માતગ, ગજશાળાના નવો રંગ. હુભકળશ ભરી લાયે પાણી, દાસિયા ઋષેિ ઈંદ્રાણી; પન કોટી જાદવની સભા, નવ રાખે દાનવની પ્રભા. અનત ચેાથા ઉના પ્રતિહાર, સાચવે શાળિયાનું દ્વાર; ત્યાં સુદામેા ફેરા છે, સર્પ વિકલ્પ મનમાં ફરે. મહુન દીસે છે કરગતી મલી, એક ગુરૂના વિધાર્થી; એ થઇ એ ચીપી, મારા ઘરમાં ખાવા જ નથી. માતા ગાકુલ સાંડાં, ગુરૂને ઘેર લાવતે લાકડાં; તે જ બે સિદાસન ચડી, ભારે તુડી ને લાડી,
