૧૭ આ તાંદુલને એક મીત્રે, દેખાડયા તથી સ્વાદ; સફળ તુષ્ટ ભેટ ભારે કરી માની, લીયાયું ભગવાન; સાત જન્મ સુધી સુદામે, નથી કીધાં પુન્ય કે દાન; સકળ ચઃ પ થા જગજીવન, પ્રીત રૂદેમાં વ્યાપી; મુખમાં તાંદુલ મુખ્ય મુક્યાં, દારીદ્ર નાંખ્યાં કા; સફળ ફર ભરડીને ગાંડી લીધી, સાથેા દુ;ખ મેડયાં. જેમ જેમચી થરાં છેડયાં નાચે, ભવનાં ધન તોડયાં કરે જ્યારે તાંદુલ મુખમાં મુક્યાં, ઉડી છાપરી આકાશ; તેણે સ્થાનક સુદામાને થયા,સ પ્ડ ભુમીના અવાસ; સફળ રૂપી પત્ની થયાં રૂકમણી સરખાં, શાંખ સરીખા પુત્ર; એ વૈભવને કવી શુ વખાણું. જેવુ કૃષ્ણનું ધરમૂત્ર; સળ ભીડ મુડી જ્યારે મુખમાં મુ, ત્યાં પ્રયા રૂકમણીએ ત્રણ એમાં શુ એન્ડ્રુ છેસ્વામી, અમને આપા ચતુર સુઘ્નણુ; સફળ અગ્ર માં સીદ્દીને નવ નીધી, તે મેકલીવણ માગી; તે સામે નથી જાણુતા, જે ભવની ભાવ ભાગી, સફળ હાથી ડાલે દુદી બેલે, ગુણીજન ગાયે માખી; ડીબ હીડાળા હુમતા બાંધી, હી ચે છે હરીણાક્ષી. સાંભળ કાટી; હાય યે મેર; કી ધ્વજ લાખેણુાં વાજે, છપન ઉપર બેર. માક વલણઃ કે ભેર અખુટ ભંડારની, તા શ્રીગેપ રે; એમ સત્ય વાતમાં ગ, થયે પ્રાતઃકાળ મેના. કડવુ’ રસુરાગ શુક” કહું સાંભળ રાજન, ૫રમ કથા ઘાટી પાન; વળી વધારે કમા પતી, મે’ સુદામા સરમું આપ્યું ના અા કશુ રે તાંદુલ તથા, ઇંદ્રાસનો દુર્વ્ય દાસના ભાવની મેટ, પરમ વિધિષે ભરડ’. પેટ, મેઘે
