અરવિન્દ હોંશભર્યો જતો હતો. લીલાના ઘરમાં પેસતાં જ જુનો પટેલ મળ્યો.
'અરવિન્દ ભાઈ ! તમે ક્યાંથી ? ઘણે વખતે ? આપને કોને મળવું છે? શેઠને કે બ્હેનને ?' પટેલ અંદર ખબર કરવા ગયો ત્યાં અરવિન્દ અંદર દાખલ થયો. 'આ જ દાદર ! આ જ દાદર ઉપરથી નિરાશ થઈ હું ઉતરતો હતો. એ વખતે મ્હારા મનની શી સ્થિતિ હતી ! આમ થશે એમ કદી ધાર્યું હતું ?' આખા હૉલમાં નજર કરી ને એ જ ચીજો હતી, પણ અત્યારે દરેકે દરેક ચીજ પ્રિય લાગતી હતી. અરવિન્દ આરામ ખુરશી ઉપર પડ્યો. સામે મોટો અરિસો હતા. એ અરિસામાં પોતાની જાતને જોતો હતો ત્યાં પાછળથી કોઈ આવતું હોય એમ લાગ્યું. નાજુક બંગડીઓનો મધુર અવાજ આવ્યો. અવાજ આવતાં વળી તકતામાં નજર પડી, અને પ્રત્યક્ષ આંખ મળે તે પહેલાં પ્રતિબિમ્બમાં [૧] આંખો મળી અને નેત્રો હસ્યાં. અરવિન્દ ઉભો થયો. લીલા સામી આવી ઉભી. લીલાની પણ અરવિન્દના જેવી જ સ્થિતિ હતી. આખી રાત અરવિન્દના વિચારમાં ક્યાં ગઈ તેનું તેને ભાન નહોતું. ક્યારે સહવાર પડે ને અરવિન્દ ક્યારે આવે એમ થતું હતું. ત્યાં માજી આગળ પટેલે વર્ધી આપી, અરવિન્દને જોવા લીલા બીજે રસ્તે થઈ આવી અને નેત્રથી જોઈ હૃદયને સંતોશ્યું.
'લીલા! લીલા ! શું ખરું છે ? 'એ નહી બને' એવું સાંભજાવાનો વખત તો ફરી નહી આવે ને ?'
'અરવિન્દ ! હવે એ વાત સંભારી મ્હને દુઃખી ન કરો.' એટલામાં સામેથી લીલાની માતા આવી અને લીલા આઘી ખસી ગઈ. માતા અરવિન્દ અને લીલાને જોતાં જ તેમના હૃદયના ભાવ સમજી ગઈ હતી. જે માતા અરવિન્દને ધિક્કારતી હતી, જે માતા ભૂજંગને જમાઈ કરવા તલપાપડ થઈ હતી તે જ માતાને અરવિન્દ ગમ્યો
- ↑ ૧. પડછાયામાં.
