ગયો હતો. પોતાના હદયની ધીરજ ખોઈ બેઠો હતો અને લીલાના બળથીજ પોતે જીવે છે એમ અત્યારે લાગ્યું.
'વહાલા! ગભરાશો નહી! તમારા ભાઇ-અરે મારા ભાઈ-ત્રણ દિવસ માંડ કાઢે એમ ડાક્ટરનું કહેવું છે. આમ છતાં કાંઈ કહેવાય નહીં. લુગડાં બદલાવી શકી અને એમને શાંતિ મળી એથી મને બહુ નિવૃત્તિ થઈ છે. મટવું ન મટવું એ પ્રભુ આધિન વાત છે, પણ એમને જરાક શાન્તિ તો વળી જ છે.'
'લીલા! લીલા ! તારું કહેવું ખરું છે. આ ગંગાથી આમાંનું કાંઈ જ થાત નહી. તું આવી તે બહુ જ સારું થયું ! હું જ મૂર્ખો કે ત્હને અટકાવતો હતો. તું ન આવી હોત તે મારું શું થાત ? લીલા! તું આવી હઈશ, તારામાં આવો પ્રભુપ્રેમ વસતો હશે. એ મ્હેં આજે જ જાણ્યું. તારી હાજરીથી સર્વત્ર સગવડ-શાન્તિ પ્રસર્યાં છે. અંધારું-અગવડ નાશ પામ્યાં છે. અરે મ્હારા પોતાના જ જીવનમાં આજ નવો જ પ્રકાશ પડ્યો છે, વહાલી ! ક્ષમા કર. મ્હેં તેને ન કહેવાનાં વચન કહ્યાં છે.' આટલું બોલતાં અરવિન્દે લીલાને પોતાની છાતીસરસી ચાંપી અને પ્રેમથી આલિંગન દીધું.
'પ્રિય અરવિન્દ ! તમે મને નાહક શું કામ ચડાવો છો ! ખરે મ્હને હઠ ચડી હતી તેમાં પ્રભુનો શુભ હેતુ જ હોવા જોઈએ. વ્હાલા, ખરું કહું તમને જ્યારે તમારા ભાઈનો કાગળ આવ્યો, તમે મુંબાઈ જવા તૈયાર થયા, ત્યારે મારા મનમાં આમાંનું કાંઈ જ નહોતું. હું ગામડાના જીવનથી કંટાળી હતી. મને અહીં મુંબાઈમાં ફરવા હરવાનું મન થયું હતું. મ્હને તમારા ભાઈ કે ભાભીની જરાયે દરકાર નહોતી. મુંબાઈ જવાનું બહાનું છે માનીને જ તમને મહેણાં માર્યાં હતાં. પ્રિય અરવિન્દ ! ક્ષમા કરશો. હું આ હોટલમાં આવી મ્હારી ઓરડીમાં હતી ત્યાં સૂધી હું એવી જ હતી. આવા ડર્ટી મકાનમાં શું કામ લાવ્યા હશો ? મને પિયર જવા દે ને પછી તે તેમના ભાઈની
