'ભાભી ! મ્હારી ફિકર ન કરશો. મ્હને તે ગમે ત્યાં અને ગમે ત્યારે ઉંધ આવે છે.'
એટલામાં વસન્તલાલ પાછળથી આવ્યો અને ચંદાને ખભે હાથ મૂકી બોલ્યો,
'શું છે?'
તરલા ભાઈભાભીના સામું જોઈ જ રહી. પોતે નાની હતી અને ભાઈભાભીની ચીઠી લઈ જતી. 'તરલા ! ત્હારી ભાભીને બોલાવ્ય!' 'તરલા બ્હેન ! એમને બોલાવોને!' એ સઘળી વાત સાંભરી આવી. ભાઈભાભીની રીસ ઉતરી છે કે કેમ તે સમજી શકી નહી, અને આટલી તાણ વેઠી મુંબઈ આવી તેનું ફળ થયું કે નહી તે જાણવા અધીરી થઈ ગઈ
ચંદાએ કાંક ભવાં ચઢાવી ઉત્તર આપ્યો,
'તરલા બહેનને બીજો ઓરડો આપવો છે ને હું જાતે જ એમાં વ્યવસ્થા કરીશ.'
'ચંદા! તું નકામી માથાકુટ ન કરીશ. એ તો હું કરીશ.'
ચંદાથી હસાઈ જવાયું ને બોલીઃ 'હં ! હું જાણું છું તમારી લુચ્ચાઈ! બ્હેન આગળ વહુનો વાંક કાઢવો હશે, ભાઈ સારા ને ભાભી જ ખરાબ. કેમ ખરું ને? અગર રામાને કહી પોતાને બહાર જવું એટલે રામો ન કરે તો ભાભીનો વાંક નિકળે એમ ને ?'
'હાશ ! સમાધાન થઈ ગયું લાગે છે. પરમેશ્વરનો ઉપકાર.'
આટલું થતાં જ તરલાના માં ઉપર આનંદ છવાયો. મુંબઈ આવ્યાનું સાર્થક થયું લાગ્યું. કુટુંબમાં આનંદ, હસાહસ, ગપાટા શરૂ થયા અને ક્ષમાની આપલેથી પતિ પત્નીનાં હૃદય વધારે સંયોજાયાં. મ્હારા ઉપર ઉદાર દીલ દર્શાવી ક્ષમા આપી વહાલ સાબીત કર્યું, મ્હારા હતા ને મ્હારા થયા, ગયા હતા ને આવ્યા એમ પતિ પત્નીને થતાં, બન્નેનાં મન વધારે જોડાયાં અને એ જોડનાર તરલા ઉપર બન્નેની પ્રીતિ વધી.
ચાહ પીવાઈ ગઈ ને આડી અવળી વાત ચાલતી હતી, ત્યાં
