મુકામે પહોંચીને હું પહેલો સેનાપતિ સાહેબને મળ્યો. તેમણે મને કેટલી હકીકત પૂછી અને મને જણાવ્યું કે સ્થિતિ ભયંકર થતી જતી હોવાથી ગવર્નર જનરલ સાહેબ સ્થળ ઉપર આવવા નીકળી ચૂક્યા હતા. મને સહજ શરમ આવી. વડા હાકેમને આમ સ્થળ ઉપર આવવું પડે એ મારે માટે ભારે નામોશીની વાત હતી. મેં મારી નાલાયકી દેખાયાના કારણે રાજીનામું આપવા વિનંતી કરી. સેનાપતિ સાહેબ આ સાંભળી હસ્યા, અને એવી ઉતાવળ ન કરતાં ગંભીર પરિસ્થિતિમાં ઉપરીઓથી સહાય અને સલાહ લેવામાં કોઈ પણ શરમ ન લાગવી જોઈએ એમ તેમણે મને જણાવ્યું. વળી મારામાં સરકારનો પૂર્ણ વિશ્વાસ હતો એ તેમણે વારંવાર જાહેર કર્યું, અને નામદાર ગવર્નર જનરલ સાહેબને સામા મળવા નીકળવું એવી તેમણે સલાહ આપી. તેઓ સાહેબ રસ્તામાં એક એજન્સી બંગલામાં મુકામ કરવાના હતા. ત્યાં પહોંચી જવા માટે અમે તૈયાર થયા. રસ્તામાં સેનાપતિ સાહેબને મેં ઘણી વાતો કરી અને તે તેમણે ધ્યાનપૂર્વક સાંભળી. મારી યોજનાઓ તેમણે વિચારી અને તે ગવર્નર જનરલ સાહેબ પાસે રજૂ કરવા તેમણે મને વિનંતી કરી. થોડા દિવસમાં અમે એજન્સી બંગલે આવી પહોંચ્યા. ગવર્નર જનરલ સાહેબ ત્યાં એક દિવસ પહેલાં આવી પહોંચ્યા હતા. અને અમારો સંદેશો મળવાથી અમને મળવા ત્યાં જ રોકાઈ રહ્યા હતા. જતા બરોબર અમે તેમને મળ્યા, કેટલીક વાતચીત થઈ અને અમને સાંજે ખાણા ઉપર આમંત્રણ આપ્યું.
હું સાંજે ગવર્નર જનરલ સાહેબના બંગલા ઉપર પાછો ગયો. ત્યાં ઘણી મંડળી ભેગી થઈ હતી. મને ખબર પડી કે મહેમાનોને માટે કેટલીક રમતગમત નામદારની ઇચ્છાનુસાર સ્થાનિક અમલદારોએ ગોઠવી હતી, અને હિંદુસ્તાનના જાણીતા જાદુગરોના કાંઈ ખેલ પણ રાખ્યા હતા. કામકાજની ગિરદીમાં પણ અમે ગોરાઓ રમતગમત તથા આનંદ ભૂલતા નથી. પરંતુ જાદુગરની વાત સાંભળી હું જરા સંકોચ પામ્યો.
હિંદુસ્તાનના જાદુગરો ઘણા જાણીતા હતા. તેમની કૃતિઓ ખરેખર ચમત્કારિક હતી. તેમની હાથ ચાલાકી એવી અજબ હતી કે જોનાર ગમે
