‘રોજના બેથી ત્રણ રૂપિયા તમારી બેન્કમાં મૂકવા દો તો હું જમું. મારી એ શર્ત.' દર્શને અત્યંત દૃઢતાથી કહ્યું.
'અને તમારી એ શર્ત કબૂલ ન રાખું તો?' સરલાએ હસીને પ્રશ્ન કર્યો.
'તો મારે જમવું જ નહિ. અહીં નહિ તો બીજે ક્યાંય નહિ.'
'એટલે રોજ ભૂખ્યા રહેશો ?' તારાએ પૂછ્યું.
'હા. ગાંધીજીની માફક આમરણાંત ઉપવાસ, જો મારી શર્ત કબૂલ ન થાય તો ! હવે મને પગાર મળે છે, અને ઠીકઠીક મળે છે.' દર્શને કહ્યું.
'હવે ચાલો લાંબી વાત મૂકીને.' કહી દર્શનનો હાથ પકડી સરલા દર્શનને રસોડા તરફ ખેંચી લઈ ગઈ. તારા પણ તેની પાછળ ગઈ.
એકલાં પડેલાં બંને બાળકો થોડીક ક્ષણ શાંત રહી વાતચીતમાં પડયાં.
‘અહં, ભાઈ ! મારી પાસે બે આના પડયા છે; હું બૅન્કમાં મૂકી દેવાની.' શોભા બોલી
'મારી પાસે પણ બે આના છે, બહેન ! મૂકી દે ને મારા અને તારા ?' અમરે કહ્યું અને ખિસ્સામાંથી બે આના કાઢી એણે બહેનને આપ્યા.
શોભાએ સ્ટૂલ ઘસડી લાવી ઊંચે ચઢી કૅશબૉક્સમાં પોતાની અને ભાઈની બબ્બે આનીઓ મૂકી દીધી. સ્ટૂલ. ઉપરથી ઊતરતાં બિલાડી તેને પગે અથડાઈ. એને ઊંચકી વહાલભરી એક થપાટ લગાવતાં શોભાએ કહ્યું :
'અને તું શું મૂકીશ બંન્કમાં ?' બિલ્લીએ જવાબમાં 'મ્યાઉ' 'મ્યાઉ' શબ્દનો ઉચ્ચાર કર્યો.
'અરે હા ! તારું દૂધ જ કાપી નાખીએ તો? એ તારો ફાળો.' શોભાએ બિલાડી સાથે વાત કરી.
'ના, બહેન ! દૂધ વગર બિલાડી જીવે જ નહિ.' નાનકડા અમરે બિલાડીનો પક્ષ લીધો.
'તો ભાઈ ! આપણે આપણું દૂધ જતું કરીએ તો ! રોજ કેટલા આના બચે? કોઈને પૂછી જોઈશું ?' શોભાએ પ્રશ્ન કર્યો.
આખા મધ્ય કુટુંબમાં બચતયોજનાનું વાતાવરણ વ્યાપી રહ્યું. મધ્યમ વર્ગની બચત એટલે ભૂખમરાનો એક પ્રકાર ! સાચી બૅન્કમાં કે સરકારી લોનમાં ભરવાનાં વધારાનાં નાણાં નહિ જ !
