છરી ગુમાવી બેઠેલા માણસે ડગમગતા યુવાનને કહ્યું :
'આજ ભલે બચી ગયો; હવે તું બચવાનો નથી.. તું જ મારા પ્રેમની આડે આવે છે.' આટલું બોલી તે માણસ અદ્રશ્ય થઈ ગયો અને કિશોરથી હસી પડી બોલી જવાયું :
'પ્રેમ ? આ સ્થળે? પ્રેમની આડે આવવું ?'
‘તેના આછા હાસ્યને ન ગણકારી ઊગરી ગયેલો યુવાન બોલ્યો :
'ભાઈ ! તમે ખરે વખતે આવી પહોંચ્યા. મને ઉગારવા માટે તમારો આભાર માનું છું.'
‘આભારની જરૂર નથી. તમને બચાવવા માટે નહિ પરંતુ છરી ખૂંચવી લેવા માટે હું વચમાં પડ્યો. મજબૂત લાઠી. મારી પાસે છે. મારે છરીની જરૂર હતી... તે મળી ગઈ... હવે કહો, યુવાન ! શું છે તમારા ખિસ્સામાં ?' કહી કિશોરે એ જ છરી દેખાડી. યુવાનના ખિસ્સા ઉપર હાથ ફેરવવા માંડયો. ગભરાયેલા યુવાને કહ્યું :
'પંદર વીસ રૂપિયા ખિસ્સામાં પડયા છે. જોઈતા હોય તો લઈ જાઓ.’
‘નહિ જોઈએ. મારે એટલી રકમ ! મારે હજારોની જરૂર છે ! તમને મારીને મારે છરીને સોંઘી બનાવવી નથી.. અરે, આ તો જગજીવન શેઠનો દીકરો ! કેમ ખરું ને યુવાન ?' કિશોરે કહ્યું અને ભયંકર અટ્ટહાસ્ય કર્યું.
યુવાન ભય પામી ભાગી ગયો. વાતાવરણમાં અંધકાર વ્યાપ્યો. એટલામાં બે પોલીસના માણસોએ આવી ટૉર્ચનો પ્રકાશ નાખ્યો. કિશોર પ્રકાશમાંથી અંધકારમાં અદૃશ્ય થઈ ગયેલો દેખાયો.
રાત્રે અંધકારની ખોટ હોતી નથી. પ્રકાશ પણ અંધકારની સહાયે ઊભો રહેતો દેખાય છે. અર્ધ અંધકાર અને અર્ધ પ્રકાશની ભૂલભૂલામણીનું રમતક્ષેત્ર બનતાં કેટલાંક મકાનોમાંથી એક મોટા મકાનને તાળું વાસેલું હતું. એ તાળા ઉપર એકાએક છરી ૨મતી દેખાઈ. છરીની પાછળ એક હાથ પણ સફાઈપૂર્વક મથન કરતો દેખાયો. અને હાથની પાછળ કિશોરનું ક્રૂર બની ગયેલું મુખ દેખાયું. કસબી કારીગરની આવડત એ હાથમાં કદાચ નહિ હોય તેથી તાળું જરાક ખખડયું, અને ઓટલાને એક ખૂણે સુતેલા પહેરેગીરે આળસ મરડી અને તે બેઠો થયો. બેઠા થતે થતે પહેરેગીર બોલ્યો :
'શું છે કોણ જાણે અત્યારે, ગામમાં ! જરાક સૂતા કે તાળું ખખડયું ! ચાર દિવસથી આમ બને છે ! હવે માર્યા વિના નહિ મૂકું.'
બોલતે બોલતે, બેઠા થઈ, પહેરેગીર લાકડી શોધી ઊભો થયો અને
