તે તું આપે.' દર્શને કહ્યું.
અને એકાએક ગાડી ધીમી પડી, અને સ્ટેશન આગળ અટકી પણ ગઈ. ઘણી વાતો સહુ સાંભળે એમ કરવાની હોતી નથી એટલે તારા અને દર્શનની વાત અટકી. પરંતુ ગાડી અને વાત અટકતાં બરોબર એ બન્નેની પાછલી બેઠકે બેઠેલો એક માનવી એકાએક ઊભો થઈ અત્યંત ઝડપથી ગાડીની બહાર નીકળી ગયો. અમર તથા શોભા ક્ષણભર એ જતા પુરુષ તરફ જોઈ રહ્યાં અને એકાએક શોભા બૂમ પાડી ઊઠી :
‘ભાઈને જોયા, દર્શનભાઈ? હમણાં ઊઠીને ચાલ્યા ગયા તે ?'
‘હા હા, ભાઈ જ હતા; મેં બરાબર ઓળખ્યા. ચાલો પકડી પાડીએ.' અમરે કહ્યું અને તે ઊભો થઈ ગયો. ઊભા થતાં બરોબર ગાડી ઊપડી અને અમર પડવા જેવો થઈ ગયો. મહાન નગરોની વિદ્યુત ગાડીઓ ઊપડતાં બરોબર ઝડપ ધારણ કરે છે, એટલે ચારે જણથી અહીં ઊતરાય એવું રહ્યું નહિ. છતાં દર્શન અને તારા બન્ને ઊભાં થઈ ગયાં અને આખા ખાનામાં નજર ફેરવી પાછાં બેસી ગયાં. બેસતાં બેસતાં દર્શને કહ્યું :
‘ભાઈ તો કંઈ દેખાતા નથી... ચાલો, આજે છોકરાંને આખું શહેર દેખાડી દઈએ. થાકશો તો નહિ ને ?'
'ના રે, ના. અમે તે થાકીએ ?' શોભાએ કહ્યું.
'અને આમ જ ફરતાં ફરતાં ભાઈ જડી આવે તો પકડી, ખેંચીને ઘેર લઈ જઈએ.' અમર બોલ્યો.
બાળકોને દુઃખમય વાત ભુલાવવા તારાએ કહ્યું :
'જુઓ, હવે સ્ટેશન આવશે ત્યાં આપણે ઊતરી પડીશું. હું મારે કામે જઈશ અને તમે દર્શન જોડે ફરજો સાંજ પહેલાં બાગમાં હું પાછી ભેગી થઈ જઈશ.'
અને જોતજોતામાં ગાડી ઊભી પણ રહી. અસંખ્ય માણસો ચઢ્યાં અને અસંખ્ય ઊતર્યા. સહુ ભેગાં ગિરદીમાં એ ચારે જણ સ્ટેશનની બહાર નીકળી આવ્યાં. બહારના ભાગમાં પણ કાર, બસ, ટ્રામ તથા ગાડીઓ અને પગે ચાલતાં માણસોની ચિરંજીવી હારકતાર ! તારાથી બોલાઈ ગયું :
'શી આ ભીડ ! શી આ હાયવરાળ ! માનવી જન્મ જ છે શા માટે ?'
‘એ એના હાથની વાત નથી ને, તારા !' દર્શન સહજ હસીને કહ્યું.
‘અને એના હાથની વાત હોત તો ?' તારાએ પ્રશ્નાવલિ ચાલુ રાખી.
‘તો આ થાકભરી દોડધામમાં રિબાવતી. ભૂખે મારતી, ચારે બાજુએથી ચિંતામાં શેકતી તથા ડગલે અને પગલે સહુને રૂંધતી
