'કાંઈ ગુનો થયો છે ?'
'છે કાંઈ લાજ કે શરમ ? છ માસ થયાં કોટડીનું ભાડું આપ્યું નથી, અને પૂછે છે ગુનાની વાત !'
'છ નહિ, ચાર માસ. અને ભૈયાજી ! ભાડું ન મળતું હોય તો માલિકને કહો, વગર ભાડાની કોટડીઓ બનાવે !'
‘એને જ લાયક છો તમે !.. હવે એ જ રસ્તો લેવો પડશે.'
'જે રસ્તો લેવો હોય તે લો !... પણ જરા ધીમે બોલો ભૈયાજી ! આસ્તે બોલો... બધા પાડોશીઓ સાંભળે છે !...' દર્શને કહ્યું, અને ભેગા થયેલા થોડા પાડોશીઓ તરફ અંગુલિનિર્દેશ કર્યો. આખી ચાલીમાં દર્શન લગભગ સર્વપ્રિય બન્યો હતો. એની અને ભૈયાની વચ્ચે શી વાતચીત થાય છે એ સાંભળવાની પાડોશીઓને સ્વાભાવિક ઇન્તજારી હતી.
'બધાય બદમાશ છે ! તમારા પાડોશીઓ ! આ ડાંગની બીક ન હોય તો કોઈ ભાડું ન આપે !.... પુરાણા બદમાશો !... મૈયાએ જવાબ આપ્યો.
'ભૈયાજી ! હું પુરાણો બદમાશ નથી. હોઈશ તોય નવો બદમાશ બનતો હોઈશ... આમ બદમાશીની ફેંકાફેંકી કરવામાં મઝા નથી. અંદર આવો... મારી ચા અધૂરી મૂકી આવ્યો છું.... આપણે સાથે ચા પી લઈએ ! આઈયે, અંદર આઈયે !' દર્શને ભૈયાને માન આપવા માંડ્યું અને ભેગા થયેલા તથા વીખરાતા પડોશીઓમાં એ માનભરી વાતે જરા હાસ્ય પણ ઉપજાવ્યું. ભૈયાએ છણકોઈને કહ્યું :
'અંદર બંદર કાંઈ નહિ... છ માસનું ભાડું ભરી દો, પછી વાત ચલાવો !'
'અરે છે શું ? હું તો બારે માસનું ભાડું આપી દઉં એમ છું. પણ ભૈયાજી ! તમે મદદ કરો તો એ બને !' દર્શને કહ્યું.
'હું મદદ કરું ?' આશ્ચર્ય પામતા ભૈયાએ પ્રશ્ન કર્યો.
“હા; કેમ નહિ? જેમ તમારા શેઠનું ભાડું ઉઘરાવી આપો છો તેમ અમે પગારદારોનો પગાર તમે જ ઉઘરાવી આપો તો બસ, ભાડું બાકી રહેશે જ નહિ.' ભૈયાએ કદી ન સાંભળેલી દરખાસ્ત દર્શને રજૂ કરી. ભૈયાએ એ દરખાસ્તનો જરાય વિચાર ન કરતાં જવાબ આપ્યો :
'એ હું કાંઈ ન સમજું. આજ પૈસા વગર હું પાછો ફરવાનો નથી - સમજી જાઓ જલદી ! નહિ તો માલસામાન બહાર ફેંકાશે, બાબુજી !'
ભૈયાનું કથન સાંભળી દર્શને પોતાનું અધખુલ્લું બારણું પૂરું ઉઘાડી નાખ્યું અને ભૈયાને આખી ઓરડીનું દ્રશ્ય બતાવી કહ્યું :
