તારાની પાછળ દર્શન કિશોરની ઓરડીમાં આવી ગયો. એ ઓરડી એને માટે નવી ન હતી. ગ્રેજ્યુએટ થઈ નોકરી શોધવા એ આ શહેરમાં આવ્યો ત્યારે કિશોરકાંતને ત્યાં આ ઓરડીમાં જ એ ઊતર્યો હતો અને રહ્યો હતો. ભાઈના મિત્ર ઉપર પોતાનું ભારણ ન નાખવા ઈચ્છતા દર્શનને પાસેની ઓરડી મળી તોપણ કિશોરકાંતને ત્યાં એની અવરજવર ચાલુ જ રહી હતી. કિશોરકાંત અને સરલા બંને તેની કાળજી જુદી ઓરડીમાં રહ્યે રહ્યે પણ રાખ્યા કરતાં હતાં, અને એ અતિ મોડો આવે કે અતિ વહેલો આવે ત્યારે તેઓ સમજી જ લેતાં કે દર્શન ભૂખ્યો ઓરડીમાં પાછો આવ્યો છે !
એવે પ્રસંગે એક અગર બીજું બહાનું કાઢી કિશોર અને સરલા તેને પોતાને ત્યાં બોલાવી તેની ઈચ્છા વિરુદ્ધ પણ તેને જમાડતાં. હજી તારાની અને દર્શનની મૈત્રી નિર્દોષતાની સીમા વટાવી જાય એવી જ્ઞાત ન હતી. તારાનું માનસ હજી અજ્ઞાત યૌવનનું જ હતું. એણે ઓરડીમાં પ્રવેશ કરતાં જ કહ્યું:
'ભાભી આ તમારા દર્શન.'
‘સાથે કાંઈ પ્રત્યય ઉમેરો તો ખરાં, તારાબહેન ! એકલું દર્શન બહુ અડવું લાગે છે.' સરલાએ હસતે હસતે કહ્યું.
'એ તમારે જે કહેવું હોય તે કહો : દર્શનલાલ, દર્શનશંકર, દર્શનરામ કે દર્શનકુમાર ! એ નામની સાથે મને તો એકે પ્રત્યય ફાવતો નથી.' કહી સરલાની સામે દર્શનને બેસવા માટે એક સફરો પાથરી તારા એ ઓરડીમાંથી રસોડાવાળી બીજી ઓરડી તરફ ચાલી ગઈ. દર્શને ઓરડીમાં નજર ફેંકી. એની એ જૂની ચટાઈ ઉપર સરલા બેઠી હતી અને આરામખુરશી ઉપર કિશોરકાન્ત નિત્યનિયમ પ્રમાણે બેસી સાંજનું છાપું વાંચતા હતા. પ્રથમ દિવસે દર્શને ઓરડી જોઈ હતી તેવી જ એ ઓરડી, અત્યારે પણ હતી; માત્ર એણે તારાને આપેલું એક નાનું પણ સુંદર કેલેન્ડર વધારામાં ભીંતે લટકતું હતું. મધ્યમ અને ગરીબ વર્ગની કલાભાવના પોષતાં કેલેન્ડરો જીવતાં ન હોત તો કલાનો પડછાયો પણ એ વર્ગના નિવાસમાં હોત નહિ.
'બેસો, દર્શનભાઈ ! શું હતું તમારી ઓરડી પાસે ? કોણ મોટેથી વાત કરતું હતું ?' સરલાએ દર્શનને પૂછ્યું.
