પાંદડી ફૂટતી હતી. સુશીલાના ધીરા ધીરા વોયકારા અને અરેરાટો ઉઅપ્ર તેજુનો હોઠ ઝીણી ફૂંકો છાંટતા હતા. અને શાંતા તેજુની છાતી પર આલેખાયેલા એક પક્ષીને ધીરીધીરી નિહાળતી હતી.
" આ કયું પંખી છે ?" એ તેજુને પૂછતી હતી.
"અષાઢ મહિનાનું જુંજડું છે ઈ, બા!"
"ઊડે છે ને શું?"
"તયેં ? કુંજડું તો ઊડતું જ રૂડું લાગે ને?"
"ક્યાં જાય છે?"
"દરિયા ઢાળું"
"ચાંચ ઉઘાડી છે ને શું!"
"કુંજડું તો, બા, કિલોલતું કિલોલતું જ ઊડે."
"શું કિલોલે?"
"મી...ઠો મેરામણ ! મી...ઠો મેરામણ"
"મેરામણ કોણ?"
"હૈયામાં હોય છે!" તેજુએ હાથ કલેજા પર મૂક્યો.
શાંતા શરમાઈ ગઈ.
"તમે ક્યાંના? ક્યાંથી આવ્યાં?"
"અમારે ગામ-મુકામ ન હોય."
"ઘર?"
"અમ ભેળું ને ભેળું. જ્યાં નાનકડી છાંય જડી જાય ત્યાં."
"એકલાં છો?"
"બાપ છે ભેળો."
"ક્યાં ઊતર્યાં છો?"
"ગામ બા'ર, ખીજડા-તળાવડીએ."
"ગામમાં ધર્મશાળા નથી?"
"અમને ફુલેસ નો ઊભવા દ્યે."
"કેમ?"