પૃષ્ઠ:Vasundharana Vahala Dawala.pdf/૧૯૫

વિકિસ્રોતમાંથી
આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે
૧૮૯
વસુંધરાના વહાલાં-દવલાં
 

પ્રકાશ આપી રહે છે. મારે વધુ અજવાળાં નથી જોઈતાં.

એકાએક દીવા ઝાંખા પડ્યા. હૃદયના પછાડાઓએ એને થકવીને કાગાનીંદરમાં ઢાળ્યો. અને થોડીવારે બીજા ખંડની અંદર ઓચિંતી એક બત્તી ઊઘડી, ધરતીએ પોતાનું ચોસલું કાઢી આપ્યું હોય એમ એક ખૂણાની ફરસબંધી ખુલ્લી થઈ, ઝાંખા આસમાની અજવાળે પૃથ્વી પર ઢળી પડેલો ઝંડૂર તંદ્રાને વશ થઈ ગયો હતો, એના હોઠ પરનું હિંસક હાસ્ય જાણે એના દાંતના દાણા ચણતું, કોઈ ઘુવડપંખી હોય તેવું લાગતું હતું.

ધરતીના પેટાળમાં ડગળી પાડીને એક માનવી નીકળ્યું હતું. એનો પ્રવેશ થતાં જ ખંડે ખંડમાં ફોરમ પ્રસરી. એ ફોરમમાં જલદ સુરાની પ્યાલીઓ છલકતી હતી.

એણે પલંગોને પથારીઓ શોધ્યાં, સોફાને ખુરશીઓ જોયાં, ગાદીઓ ને ગાલીચા તપાસ્યાં. બેબાકળી એ બીજા ખંડમાં આવી. જુવાન જમીનને ખોળે ઢળેલો નજરે પડ્યો.

' ઓ નાદાન ! ' એ ઓરત હતી તેથી જ પુરુષને એણે આવા શબ્દે નવાજ્યો.

નાદાન ઝંડૂર સ્વપ્નમાં હતો. બદલીને શોધતો હતો. ઝાંખા પડેલા પ્રકાશે એને એના અંધકારના જીવન-સંસાર તરફ જાણે કે રવાના કરી દીધો હતો.

' અધમ જન્તુ ! ' એ મનથી જ બોલી, ' તારી બદસૂરતને જ હું ચાહું છું, કારણ કે હું પોતે રૂપાળી છું. રૂપ અને કદરૂપના જ મેળ હોઈ શકે. રૂપ તારા મોં પર નથી, ઊંચા દોર પર નૃત્યના હિલ્લોલ ચગાવતી તારી જવાંમર્દીમાં છે. એક અંધી ભિખારણના નયન-દાબડામાં બિડાયેલ તારી જુવાનીએ મને હિંસક બનાવી દીધી છે. હું તને ખાઈ જવા આવી છું. તું મારો ભક્ષ છે; કેમ કે તું એક અંધીના અવતારમાં સ્વર્ગ સર્જી રહ્યો હતો.'

નીચે વળેલી એ રાજ-રાણીનો પાલવ ઝંડૂરના દેહ ઉપર વીંઝણો