‘થાળી ઢાંકી રાખીએ એમાં સ્વાદ શું રહે, ભાઈ ?’ લાડકોરે મીઠાશભર્યો ટહુકો કર્યો. ‘પણ મારે લીધે તમારે અધરાત લગી ભૂખ્યાં ચોડવાઈ રહેવું પડે છે ને !’
‘એ તો કોઈ દિવસ વહેલમોડું થાય, એમાં શું ? અમારે બાયડી માણસે વહેલાં જમીને વળી ક્યાં હુંડી વટાવવા જવી છે ? પાટિયામાંથી કડછી વડે કાંસાની થાળીમાં ખીચડી કાઢતાં લાડકોરે કહ્યું.
હંમેશ મુજબ આજે પણ લાડકોરે દિયરને આગ્રહ કરી કરીને જમાડ્યો. નરોત્તમ ના કહેતો જાય તેમ તેમ લાડકોર તાણ કરી કરીને ભાણામાં પીરસતી જ જાય.
‘બસ કરો, ભાભી ! હવે વધારે નહીં ખવાય.’
‘અરે, આટલું ખાધું એમાં શું પેટ ભરાઈ ગયું ?’ તમારા કરતાં તો બટુક બે કોળિયા વધારે ખાય છે,’ એમ કહી કહીને લાડકોર દિયરના ભાણામાં ખીચડી ને રોટલો મૂકતી જ જતી હતી.
ભોજ્યેષુ માતા સમી ભોજાઈની આ રીતરસમથી નરોત્તમ અજાણ હતો. પણ આજે કોણ જાણે કેમ, એને લાગતું હતું કે ભાભી પોતાના ભાગનું ભોજન પણ મને પીરસી આપે છે. લાડકોરને લાગ્યું પાટિયામાં ખીચડી ખૂટવા આવી હોવાનો નરોત્તમને વહેમ ગયો છે તેથી એણે વળી બમણો આગ્રહ કરીને પીરસવાનું ચાલુ રાખ્યું.
આખરે ભાભીના આ ભોજનભાવમાં નરોત્તમ ગૂંગળાઈ ગયો. એણે હવે થાળી ઉપર પોતાના બંને હાથ ઢાંકી દઈને વધારે વસ્તુ પીરસાતી અટકાવવા કરી જોયું. પણ લાડકોરે તો પ્રેમપૂર્વક એ હાથ આઘા કરીને પરાણે પીરસી જ દીધું.
હવે નરોત્તમની જબાન બંધ થઈ ગઈ.
‘આ તમને તાણ કરવા રોકાણી એમાં પાણીનો કળશો ભરીને ભાણા ઉપર મૂકવાનું તો ભૂલી ગઈ !’ મસોતા વડે હાથ લૂછીને
