વાણી વાટે વ્યક્ત કરીને પત્નીને નારાજ કરવાનું એને યોગ્ય ન લાગ્યું
પતિના મૌનને સંમતિ સમજીને લાડકોરે ફરી વાર એ સૂચન કર્યું.
‘તમે અબઘડીએ જ ઈશ્વરિયે જાવ… મારો દકુભાઈ તમારો હાથ પાછો નહીં ઠેલે —’
ઓતમચંદે સ્વસ્થ ચિત્તે ટૂંકો જ ઉત્તર આપ્યો: ‘કોઈનું આપ્યુંને તાપ્યું કેટલા દી બેઠું રહે ?’
‘પણ ક્યાં કોઈ પારકા પાસે માગવા જાવાનું છે ?’ લાડકોરે કહ્યું, ‘આ તો મારો માનો જણ્યો દકુભાઈ —’
‘ભાણાની ભાંગે… ભવની નહીં.’ ઓતમચંદ મિતાક્ષરી ઉત્તર આપીને ફરી મૂંગો થઈ ગયો.
‘અટાણે તો ભાણાની ભાંગે તોય ભગવાનનો પાડ માનવા જેવો સમો છે,’ લાડકોરે ઘરની કંગાલિયત એક જ વાક્યમાં ૨જૂ કરી દીધું.
‘એમ જ હાલે. આપણો સમો બદલ્યો તેમાં કોઈનો શું વાંક ?’
‘પણ બટુકે આજે તો એક ચીજનો કજિયો કર્યો, કાલ સવારે ઊઠીને બીજું કાંઈક માગશે…’ લાડકોરે કહ્યું, ‘સાત ખોટના દીકરાનાં બોર બોર જેવડાં આંસુ મારાથી જોયાં નહીં જાય.’
‘બિચારો ગભૂડો છોકરો કાંઈ સમજે છે કે કઈ ચીજ મગાય ને કઈ ચીજ ન મગાય ?’
‘એટલે તો કહું છું કે, બીજા કોઈ સારું નહીં તો આ ગભૂડા છોકરાની દયા ખાઈને પણ મારા દકુભાઈને વાત કરો.’ લાડકોર ભૂખ્યા પેટે ઘસઘસાટ ઊંઘતા બટુક તરફ આંગળી ચીંધીને કહ્યું, ‘સગો મામો ઊઠીને આ ભાણેજને ભૂખ્યો નહીં રહેવા દિયે… સાસ્તરમાં સો ભામણ બરાબર એક ભાણેજ કીધો છે. મારો દકુભાઈ —’
લાડકોરે ‘મારો દકુભાઈ’ની જ્યારે મોંપાટ જ લેવા માંડી ત્યારે ઓતમચંદથી મૂંગું ન રહેવાયું. એણે પોતાના એક હાથનો પોંચો સીધો કરીને પત્નીને પૂછ્યું: ‘આ શું કહેવાય ?’
