‘મારો દકુભાઈ !’
‘તાણ્ય કરીને કિયે કે આવ્યા છો તો હવે અઠવાડિયું રોકાઈ જાવ !’
‘મારો દકુભાઈ !’ પતિના વાક્યે વાક્યે પત્ની તરફથી આ પ્રશસ્તિ શબ્દો ઉચ્ચારાતા હતા.
‘આજે પણ સવારે નીકળતો’તો તંયે દકુભાઈએ આડે ઊભીને ઉંબરો બાંધ્યો–’
‘મારો દકુભાઈ વેન વિવેકમાં ઓછો ઊતરે એમ નથી !’
‘પણ મેં માથું મારીને કીધું કે આજ હવે નીકળ્યા વિના છૂટકો જ નથી. એટલે દકુભાઈ બચારો બવ કોચવાઈ ગયો… નછૂટકે મને શીખ આપી… ભેગું આ ગોળપાપડી ને તલસાંકળીનું ભાતું બંધાવ્યું—’ મેંગણીથી આહીરાણીએ બંધાવેલી ખાદ્ય ચીજો લાડકોરે થાળીમાં જ પીરસી દીધી હતી.
‘મારો દકુભાઈ !’ પતિના વાક્યે વાક્યે પત્નીનો અહોભાવ વધતો જતો હતો. ‘ભોજાઈ પારકી જણી એટલે ગમે એવી લોંડીલુચ્ચી હોય, પણ ભાઈ તો મારી માનો જણ્યો… બેન-ભાંડરડાંને કેમ કરીને ભૂલે—’
‘હવે હાંઉં કરો, હાંઉં !’ પતિનો અવાજ સાંભળીને લાડકોરના કાન ચમક્યા. શી બાબતમાં એ બસ કરવાનું કહે છે — દકુભાઈની પ્રશસ્તિમાં ?… એમ લાડકોર વિચારી રહી ત્યાં તો ઓતમચંદે જ સ્ફોટ કર્યો: ‘હવે વધારે રોટલી નહીં ખવાય…’
‘અરે આટલામાં પેટ ભરાઈ ગયું ?’ લાડકોરે સામું પૂછ્યું.
‘હવે વધારે હાલે એમ નથી.’
‘કેમ ભલા ? આજે તો લાંબો પંથ ખેડીને આવ્યા એટલે વધારે ભૂખ લાગવી જોઈએ, એને બદલે—’
‘આજે તો મુદ્દલ ભૂખ નહોતી લાગી, પણ બેસવા ખાતર પાટલે બેઠો—’
