‘ભૂખ કેમ ન લાગે ભલા ?’ પ્રેમાળ સ્વરે પત્નીએ ઊલટતપાસ શરૂ કરી.
‘દકુભાઈએ રોજ ને રોજ ભાત ભાતનાં મિષ્ટાન્ન જમાડીને એવો તો ધરવી દીધો છે કે હવે એક મહિના લગી ભૂખ જ નહીં લાગે—’
ઓતમચંદે તો આ વાક્ય હસતાં હસતાં ઉચ્ચાર્યું, પણ ભોળી લાડકોરે એને ગંભી૨ ભાવે સાચું માન્યું. ફરી એ ભાઈની બહેને બિરદાવલિ ગાવા માંડી:
‘મારો દકુભાઈ ! આગતાસ્વાગતામાં જરાય ઓછો ઊતરે એમ નથી !’
‘ને આગતાસ્વાગતા પણ કેવી ! ભલભલા રાજ-રજવાડાંમાંય ન ભાળીએ એવી !’ ઓતમચંદે વિગતો રજૂ કરી: ‘એક ટંક પૂરણપોળી તો બીજે ટંક પકવાન… એક દી દૂધપાક તો બીજે દી બાસુંદી… એક વાર—’
‘મારો દકુભાઈ !—હું તમને નહોતી કે’તી કે ગમે તેવો તોય મારો માનો જણ્યો ! તમે ઠાલા ઈશ્વરિયે જતાં ઓઝપાતા’તા—’
‘ઈશ્વરિયામાં તો દકુભાઈએ ૨જવાડું ઊભું કરી દીધું છે રજવાડું. ભલભલા ભૂપતિ એની પાસે ઝાંખા લાગે એવું, ઓહો ને બાસ્તા જેવું ઘર વસાવ્યું છે…’
‘મારો દકુભાઈ !… મોલમિન ખેડ્યા પછી આવતો દી થયો તો કેવું સંધીય વાતનું સુખ થઈ ગયું !’
દકુભાઈનો દીબાચો સાંભળીને લાડકોર ચગી હતી. ઓતમચંદે એને હજી વધારે ચગાવી:
‘ને દકુભાઈના ઘરમાં કાંઈ રાચરચીલું, કાંઈ રાચરચીલું ! ભલભલા લાટસાહેબના બંગલામાંય ગોત્યું ન જડે એવું—’
‘સાચોસાચ ?’
‘હા. મોલમિનથી ગાડામોઢે માલ લઈ આવ્યા છે… કરાફાતની
