આપી શક્યો નહીં. લાડકોર આ મૌનને જ અનુમતિ ગણીને ઊભી થઈ અને પટારો ઉઘાડ્યો.
લાડકોરે પટારામાં થોડી વાર આમથી તેમ હાથફેરો કરીને આખરે કહ્યું: ‘પોટકું તો કોઈએ છોડી નાખ્યું લાગે છે !’
‘મેં જ છોડ્યું છે —’ ઓતમચંદે કહ્યું.
‘હં… હવે સમજી !’ લાડકોર હસતી હસતી પાછી આવી. ‘મને છેતરવા સારુ તમે સંધુંય છોડી દીધું છે, કેમ ?’
ઓતમચંદે મનમાં વિચાર્યું: હા, છેતરવા સારુ તો આ બધીય લીલા કરવી પડે છે.
‘પોટકામાં શું શું હતું હવે કહી દિયો જોઈએ ઝટ !’
‘કાંઈ નહોતું.’ ઓતમચંદે પહેલી જ વાર સાચી વાત કરી.
‘કાંઈ નહોતું કેમ ભલા ? મેં મારે સગે હાથે પોટકું પટારામાં મેલ્યું’તું ને અટાણે તો ખાલી ફાળિયું જ પડ્યું છે.’
‘એમાં ફક્ત રમકડાં ને ગોળપાપડીનું ભાતું જ ભર્યું’તું.’
‘બીજું કાંઈ નો’તું ?’
‘ના, બીજું કાંઈ કરતાં કાંઈ નો’તું.’
થોડી વાર તો લાડકોર ગમ ખાઈ ગઈ. પણ એનો અસીમ આશાવાદ હજી આમ ઓસરી જાય એમ નહોતો. બોલી:
‘હં… સમજી, સમજી ! જોખમ સંધુંય અંગરખીના ખિસ્સામાં ભરી આવ્યાં હશો. સાચું કે નહીં ?’
‘ના, અંગરખીનાં ખિસ્સાં સંધાય ખાલી છે.’ ઓતમચંદે કહ્યું.
‘મારા દકુભાઈએ કાંઈ આપ્યું જ નથી ?’ લાડકોરે અધ્ધર શ્વાસે પૂછ્યું.
‘દકુભાઈએ તો ઘણુંય આપ્યું’તું બિચારે…’ ઓતમચંદે ફરી વાર અસત્યનો પ્રયોગ કર્યો.
‘આપ્યું’તું તો ગયું ક્યાં ?’ લાડકોરે પૂછ્યું.
