લાગી કે કલાભાઈએ આ સગાઈ-સગપણની વાત આખી ઉપજાવી કાઢી છે.
‘કેમ અલ્યા, મૂછમાં હસે છે?’ કીલાએ મીઠા રોષથી પૂછ્યું, ‘હું શું ખોટું બોલું છું?’
‘ના, ના. ખોટું બોલો છો એમ મેં ક્યાં કીધું?’
‘તો પછી? આમ મારી સામે ડોળા શું કામે ફાડી રહ્યા છો?’ કીલાએ પૂછ્યું.
નરોત્તમ મૂંગો રહ્યો.
‘કાં એલા મૂંગો થઈ ગયો? મોઢામાં મગ ભર્યા છે? બોલતો કાં નથી?’
‘શું બોલું?’
‘કાંઈ પૂછતો કાં નથી?’
‘શું પૂછું?’
હવે કીલો હસી પડ્યો. બોલ્યો:
‘એલા, તારે શું પૂછવું છે એ શું હું નથી જાણતો? આ કીલાને કાચી માયા ન સમજતો. હા, મેં મલક આખાને પગ નીચેથી કાઢી નાખ્યો છે. તારે શું પૂછવું છે એ હું ન જાણું એવો કીકલો છું?’
‘જાણો છો તો પછી કહી જ દો ને, મારે પૂછવું છે એ!’
‘તારે ચંપાની વાત પૂછવી છે, બોલ, સાચું કે ખોટું? ચંપા શું કરે છે, એનું શું થયું, એ સમાચાર જાણવા છે, બરોબર?’
નરોત્તમે શરમાઈ જઈને નકારમાં માથું ધુણાવ્યું.
‘એલા, મનમાં ભાવે છે ને પાછો મૂંડો હલાવે છે?‘
કીલાએ ફરી મીઠો રોષ ઠાલવવા માંડ્યો: ‘મને ઊઠાં ભણાવવા નીકળ્યો છે? મને? આ કીલાને? આ કાંગસીવાળાનો ગુરુ થાવા નીકળ્યો છે?’
‘તમને તો કોણ ઊઠાં ભણાવી શકે?’ નરોત્તમે અહોભાવથી
