‘ઓહોહો ! મનસુખભાઈ ? કિયે ગામ ?’ કીલાએ પૂછ્યું.
‘મેંગણી.’
‘ઓચિંતા જ કાંઈ ?’
‘આ ચંપાને મૂકવા જાઉં છું—’
‘બસ ? આટલા દીમાં પાછાં ? હજી તો હમણાં જ મેંગણીથી આવ્યાં’તાં…’
‘હું તો હજીયે કહું છું કે આવી છો તો મહિનો-બે મહિના રોકાઈ જા, પણ એણે તો મેંગણીનું વેન લીધું છે—’ મનસુખભાઈ બોલ્યા.
ધીરજે એમાં સૂર પુરાવ્યો: ‘ચંપાબેનને અમારે ઘરે સોરવતું નથી—’
‘રાજકોટ જેવા શહેરમાં સોરવતું નથી !’ કીલાએ કૃત્રિમ આશ્ચર્ય વ્યક્ત કર્યું. અને મનસુખભાઈને ઉદ્દેશીને ઉમેર્યું: ‘સારું થયું કે તમારો ભેટો થઈ ગયો… સાંજે હું તમારે ઘરે આવવાનો હતો… મારે ધરમનો ધક્કો જ થાત ને ?’
‘કેમ ભલા ? કાંઈ કામ–’
‘કામ તો તમે સોંપેલું એ જ. બીજું શું ?’
‘ઓલ્યા મજૂરનો પત્તો લાગ્યો ?’
મનસુખભાઈ અધીરપથી પૂછી રહ્યા.
‘પત્તો તો લાગ્યો. માંડ માંડ કરીને—’
‘ક્યાં ? કેવી રીતે ?’
‘આજ સવારના મેલમાં જાતો’તો—’
‘કેની કોર ?’
‘મુંબઈ જ જાતો હશે – ફર્સ્ટ ક્લાસના ડબ્બામાં બેઠો’તો, એટલે મામૂલી પરિયાણ તો હોય જ નહીં ને ?’
‘ફર્સ્ટ ક્લાસમાં બેઠો’તો ?’ મનસુખભાઈ હેબતાઈ ગયા.
‘ફર્સ્ટથી ઊંચો ક્લાસ તો ઊંચો ક્લાસ તો કોઈ છે નહીં, પછી તો ફર્સ્ટમાં જ
