બાળકે રમકડું ચીંધ્યું એટલે આયા સાથે મેમસાહેબ પણ ઊભાં રહ્યાં અને પત્નીને ઊભી રહેલી જોઈને વૉટ્સન સાહેબ પણ ઊભા રહી ગયા.
ફૂલહારનો વિધિ અધૂરો રહી ગયો, સ્વાગતવિધિ પણ અટકી પડ્યો અને સ્ટેશન પર સહુ કોઈ ગોરા કિશોર અને એણે હાથમાં લીધેલા એક રમકડા તરફ તાકી રહ્યા.
‘વેરી ગુડ ટૉય, વેરી ગુડ !’ કીલો મિતાક્ષરી અંગ્રેજીમાં પોતાનો માલ વેચવા મથતો હતો.
‘આ દરમિયાન પોલિટિકલ એજન્ટની નજર પુત્ર તરફ નહોતી, રમકડાં તરફ પણ નહોતી. એમની વિચક્ષણ નજર તો આ રમકડાં વેચનારની મુખમુદ્રાને ધારી ધારીને અવલોકી રહી હતી. પણ કીલો, કોણ જાણે કેમ, સાહેબની નજરમાં નજર પરોવવાની હિંમત નહોતો કરતો. પોતાના ચહેરાનું બારીકાઈથી નિરીક્ષણ કરી રહેલી એ નજરને ટાળવા કીલો ઘડીક કિશોર તરફ, ઘડીક આયા તરફ, તો ઘડીક મેમસાહેબ ભણી જોયા કરતો હતો.
આખરે, લાટસાહેબના મોંમાંથી શબ્દો છૂટ્યા: ‘તુમેરા નામ કીલાચંડ હૈ?’
ઉત્તરમાં ‘હા’ કહેવા જેટલા પણ કીલાને હોશ નહોતા રહ્યા. પોતાની અકળામણ ઓછી કરવા એ હકારમાં માત્ર માથું ધુણાવીને ‘વેરી ગુડ ટૉય, વેરી ગુડ ટૉય’નાં પોપટવાક્યો અન્યમનસ્ક બોલ્યા કરતો હતો.
પણ. એ. જી. જી. સાહેબ એમ સહેલાઈથી આ માણસને છોડે એમ નહોતા. એમણે બીજો પ્રશ્ન પૂછ્યો:
‘તુમ હેમટરામ કામદારકા લડકા હૈ?’
નવોઢા જેવી કઢંગી ઢબે કીલો નીચી નજરે ‘હાં સા’બ! હાં સા’બ!’ કરતો રહ્યો.
