‘હું એકલો નહીં, ગામ આખું કહે છે કે કીલાભાઈ ખુરસી ઉપર બેઠા, પછી બહુ મોંઘા થઈ ગયા—’
‘કોણ એમ કહે છે?’
‘નામ જાણીને શું એમને સહુને ફાંસીએ ચડાવશો? હાથમાં અમલ આવ્યો છે, એટલે એનો આવો ઉપયોગ કરશો?’ નરોત્તમે કહ્યું, ‘નામ ગણાવીશ તો તમને માઠું લાગી જશે.’
‘કીલાને તે વળી માઠું લાગતું હશે? આ દુનિયાએ આજ સુધીમાં મને માઠું લગાડવામાં કાંઈ કમી રાખી છે?’ કીલાએ કહ્યું. ‘મને માઠું લગાડવું હોય એટલું લગાડ તું તારે—’
‘તો સાંભળો, નરોત્તમે શરૂ કર્યું. ‘એક તો, મુનસફ સાહેબ કહે છે, કે તમે મોંઘા થયા છો—’
‘હા, સાચું, પછી?’
નરોત્તમે આંગળીના વેઢા ઉપર અંગૂઠો મૂકતાં મૂકતાં ગણતરી આગળ વધારી, ‘બીજા, મહાલકારીની કચેરીના અવલ કારકુન કહે છે કે—’
‘બસ, બસ, બસ બહુ થઈ ગયું! કીલાએ હસી પડતાં કહ્યું: ‘સમજી ગયો, સંધુંય સમજી ગયો!’
‘ત્રીજા, નગરશેઠ પોતે કહે છે, કે—’
‘પણ કહું છું કે સમજી ગયો! હવે આ વસ્તીગણતરી બંધ કરીશ?’
‘શું સમજી ગયા?’ નરોત્તમે પૂછ્યું: ‘કહો જોઈએ’
‘તને મંચે૨શાએ પઢાવીને અહીં મોકલ્યો છે!’ કહીને કીલાએ સ્વગતોક્તિ ઉમેરી: ‘પારસી પણ ભારે પાકા નીકળ્યા! પોતે ન ફાવ્યા એટલે આ લવરમૂછિયા છોકરાને મારી પાસે મોકલ્યો!’
‘પણ શું કામ મોકલ્યો છે, એ તમે જાણો છો?’
‘આ કીલાને કંકુઆળો કરવા. બીજું વળી શું કામ હોય?’
‘હા બસ એ જ કામ છે. તમને કંકુઆળા કરવા છે… તમે ના પાડશો તોપણ—’
