પણ હું તમારી કાખમાં રમીને મોટો થયો છું ને?’ કીલાએ મીઠા મધ જેવા પણ આર્દ્ર સ્વરે કહ્યું. ‘બાપુનું ગામતરું થયા પછી તો તમે જ બાપુને ઠેકાણે—’
‘એ તો બારિસ્ટર સાહેબની મન-મોટપ તમારામાં ઊતરી છે એટલે,’ ડોસાએ કહ્યું, ‘બાકી બીજા કોઈ તો આંખની ઓળખાણેય શેની રાખે?’
નરોત્તમ ક્યારનો આ વૃદ્ધને ઓળખવા મથી રહ્યો હતો. આ માણસને અગાઉ ક્યાંક જોયા હોય એમ લાગ્યું. પણ ક્યાં જોયેલા એ યાદ આવતું નહોતું. અણસાર પરિચિત લાગ્યો પણ ઓળખ મુશ્કેલ લાગી.
એવામાં જ કીલાએ વાત વાતમાં આગંતુકને પૂછ્યું: ‘શું કરે છે મીઠીબાઈસ્વામી?’
‘ધરમધ્યાન ધરે છે, ને કરમ ખપાવે છે.’ જૂઠાકાકાએ ઔપચારિક ઉત્તર આપ્યો.
અને તુરત નરોત્તમનો સ્મૃતિદોર સંધાઈ ગયો અને યાદ આવ્યું કે આ તો, તે દિવસે પોતે કીલાભાઈ જોડે ઉપાશ્રયમાં ગયેલો ત્યાં જોયેલા એ જ ડોસા… જેણે કીલાને ‘કેમ છો કામદાર?’ કહી બોલાવેલા, અને કીલાએ એ સાચા નામોચ્ચાર બદલ ડોસાને મીઠો ઠપકો આપેલો…
‘ઘણાય દિવસથી તમારી પાસે આવું આવું કરતો’તો. પણ અવાતું નહોતું,’ જૂઠાકાકા બોલતા હતા.
‘કોઈ હારે કહેવરાવ્યું હોત, તો હું પોતે આવી જાત—’ કીલાએ વિનય દાખવ્યો.
‘આમાં તો મારે જ આવવું પડે એમ હતું.’
‘તમારું જ ઘર છે, કાકા—’
‘કામદારના કુળની આ મોટાઈ હું ક્યાં નથી જાણતો?’ ડોસાએ