‘મારી પારેવડી જેવી મોંઘી હજી તો ઊગીને ઊભી થાય એ પહેલાં તો એની પાંખું કપાઈ ગઈ… હવે એ ઊડશે કેમ કરીને?’
સાંભળીને કીલો વધારે અંતર્મુખ બન્યો. ડોસા પોતાનું દર્દ વર્ણવતા રહ્યા.
‘પાંખ વિનાની પારેવડી હવે જીવશે કેમ કરીને?’
‘એને કોઈ પોતાની પાંખ ઉછીની આપે તો—’ ક્યારનો મૂંગો બેઠેલો કીલો એકાએક આ સૂચક ઉક્તિ ઉચ્ચારી ગયો. પોતાના હોઠમાંથી કેમ કરીને આટલાં વેણ છૂટી ગયાં એની તો કીલાને પોતાને પણ નવાઈ લાગી.
‘કોઈ પાંખ ઉછીની આપે?’ ડોસાને આવી રૂપકવાણી સમજાઈ નહીં તેથી પૂછ્યું.
‘હા,’ હવે કીલાએ મક્કમ અવાજે ટપોટપ ઉત્તર આપવા માંડ્યા: ‘પારેવડીની પાંખ ભલે કપાઈ ગઈ. પણ મીઠીબાઈસ્વામી કહે છે એમ, એક જીવ બીજા જીવને જિવાડે… માણસ માણસને તારે—’
‘પણ મારી પારેવડીને પાંખ કોણ આપે? કેવી રીતે આપે?’ ડોસાએ પોતાની શંકાઓ વ્યક્ત કરી.
‘મને વિચાર કરી જોવા દિયો, કાકા!’ કીલાએ કહ્યું. ‘બેચાર દી પછી હું તમારી પાસે આવીશ, કાંઈક રસ્તો કાઢીશું—’
‘ભલે ભાઈ!’
‘ને મનમાં જરાય ઉચાટ રાખશો મા, સમજ્યા ને?’ કીલાએ હૈયાધારણ આપી.
‘ભલે, ભાઈ!’ કહીને જૂઠાકાકા આશાનું આછુંપાતળું કિરણ લઈ વિદાય થયા.
જૂઠાકાકા ગયા કે તુરત કીલાએ બહાર રાહ જોઈને બેઠેલા નરોત્તમને હાંક મારી: ‘મોટા, અંદર આવતો રહે હવે.’
