‘અરે! તમે મુનીમ તો નહીં?—મકનજીભાઈ જ કે બીજા?’
‘છઉં તો મકનજી જ, પણ હવે મુનીમ નથી રિયો,’ ડોસાએ કહ્યું. ‘રસ્તે રખડતો ભિખારી થઈ ગયો છું.’
‘કેમ? કેમ ભલા?’
‘મારાં કરમ. બીજું શું? અહીંનાં કરેલાં અહીંઆં જ ભોગવવાં પડે છે.’
‘પણ થયું શું? સરખી વાત તો કરો!’
‘દકુભાઈએ મને દગો દીધો. મને બાવો કરીને કાઢી મેલ્યો. હવે તો ભભૂત ચોળવાની બાકી છે.’
‘આટલી બધી વાત!—’
‘અરે કાંઈ કીધી જાય એમ નથી. મને તો હાથનાં કર્યાં હૈયે વાગ્યાં!’ કહીને મુનીમે તો જાણે કે કોઈની પ્રાણપોક પાડતા હોય એમ પાટકી ઢબે ઠૂઠવો જ મૂક્યો: ‘દકુભાઈએ મને ભોળાને ભરમાવ્યો.’
ઓતમચંદને જરા હસવું આવ્યું, મનમાં વિચારી રહ્યો: આ નટખટ મુનીમને ભોળો તો કોણ કહી શકે? એ તો પેલી કહેવતની જેમ, ગોળી ભૂલીને ગોળો ઉપાડી આવે એવો ભોળો છે!
‘જરાક સમતા રાખો, મુનીમજી! આમ રાંડીરાંડની જેમ રોવા બેસો એ આ ઉંમરે શોભે?’ ઓતમચંદે કહ્યું.
‘હું તો હવે રાંડીરાંડ કરતાંય નપાવટ થઈ ગયો… દકુભાઈએ તો મને નાળિયેરની કાચલી પકડાવીને ભીખ માગતો ક૨ી મેલ્યો—’
‘ભગવાન કોઈ પાસે ભીખ ન મગાવે!’ ઓતમચંદે દુઆ ગુજારી.
‘ભગવાન ભલે ન મગાવે. પણ દકુભાઈએ મારી પાસે ભીખ મગાવી,’ મુનીમ હજી રડમસ અવાજે બોલતા હતા. ‘પોતે તો ડૂબ્યા, પણ ભેગો આ ગરીબ માણસને પણ ડુબાડ્યો.’
‘કોણ ડૂબ્યા?’ ઓતમચંદે ચિંતાતુર પૂછ્યું, ‘દકુભાઈ ડૂબ્યા?’
‘જરાતરા નહીં, ગળાબૂડ.’
