‘હા, એ બાલુડો તો વળી એના બાપનેય સારો કહેવડાવશે. કુટુંબનું નામ ઉજાળશે. જોજો તો ખરા, જીવતા રહો તો!’
નિંદા૨સની આ પરાકાષ્ઠામાં ઓતમચંદે બહુ રસ ન બતાવ્યો એટલે મુનીમે વાતને નવો વળાંક આપ્યો:
‘શેઠ, તમે તે દિવસે ઈશ્વરિયે આવ્યા’તા ને ઓસરીમાં બેઠા’તા ત્યારે રૂપિયાની કોથળી ખોવાઈ ગઈ’તી એ સાંભરે છે?—'
‘કેમ ન સાંભરે?’ ઓતમચંદે ગંભીરભાવે કહ્યું, ‘હું પોતે જ કોથળી બગલમાં મારીને ઉપાડી ગયો’તો, પછી કેમ ન સાંભરે?’
સાંભળીને, ક્યારનો રોદણાં રોઈ રહેલો મુનીમ પહેલી વાર ખડખડાટ હસી પડ્યો, ને બોલ્યો: ‘શેઠ, તમે પણ ઠીક રોનક કરો છો હોં! તમારા ઉ૫૨ તો ખોટું આળ ચડાવ્યું’તું તોય તમે તો કહો છો કે કોથળી બગલમાં મારીને લઈ ગયો’તો!
‘હું ન લઈ ગયો હોઉં તો મારી પછવાડે પસાયતા ધોડે ખરા? ને હું ન લઈ ગયો હોઉં તો કોથળી જાય ક્યાં?’
‘કોથળી ક્યાં ગઈ એ કહું?’
‘તમે શું કહેવાના હતા, કપાળ? કોથળી તો સીધી મારા ઘરમાં ગરી ગઈ. પછી તમે શું કહેવાના હતા?’
‘તમે પણ ઠીક ટાઢા પહોરની સુગલ કરો છો, હોં શેઠ?’ મુનીમે કહ્યું, ‘કોથળીનો ચોર તો દકુભાઈના ઘરમાં જ હતો, ને ઠાલા તમારી વાંહે પસાયતા ધોડાવ્યા!’
‘દકુભાઈના ઘરમાં જ ચોર?’
‘હા, ઘરના ને ઘરના ઘરફોડુ…’
‘કોણ?… કોણ?’
‘પાટવીકુંવર બાલુ. બીજો કોણ? છોકરો હજી તો ઊગીને ઊભો થાય છે ત્યાં જ લખણ ઝળકાવવા માંડ્યાં છે—’
‘સાચે જ?’
